درباره هنر و ادبیات ؛ گفت و شنودی با مهدی اخوان ثالث و علی موسوی گرمارودی

درباره هنر و ادبیات 

نویسنده: مهدی اخوان ثالث , علی موسوی گرمارودی
به کوشش : ناصر حریری
ناشر: آویشن
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 175
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1384 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : نو 

مروری بر کتاب

گفت و شنودی با مهدی اخوان ثالث و علی موسوی گرمارودی

مهدی اخوان ثالث-که در سرودن شعر به سبک کلاسیک، در قصیده‌سرایی، غزلسرایی و نیز به سبک نو طبع‌آزمایی کرد ، با دعوت دانشگاه، شعر سامانیان و مشروطیت به بعد را تدریس می‌کرد و در اواخر عمر نیز در دانشگاه‌های تهران، تربیت معلم و شهید بهشتی به این کار مشغول بود.

او برگزیده اولین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر در بخش ملی و میهنی بود و در اسطوره‌سازی و داستان‌پردازی تبحر ویژه‌ای داشت. آثار وی تلفیقی از زبان کهن، فکر و نگاه نو بود و این شاعر توانست با نمادگرایی و دیدگاه نوین خود انسان را با دردها، احساس، عشق و حسرت‌ها آشنا کند و سبکی تازه را در عرصه شعر و ادب این مرزوبوم پدید آورد. شعر زمستان اخوان را شاهکار شاعری وی می‌نامند.

مهدی اخوان ثالت که شعرش همچون رودخانه‌ای به دریای زبان و متون کهن با همه ظرفیت‌هایش متصل بود، سرانجام چهل روز پس از بازگشت از خانه فرهنگ آلمان در چهارم شهریور 1369 خورشیدی در بیمارستان مهر تهران بدرود حیات گفت و پیکرش را به مشهد انتقال دادند و با دستور مقام معظم رهبری در جوار آرامگاه فردوسی در باغ توس به خاک سپردند. او حالا بیش از سه دهه است که مهمان فردوسی در توس است و سال گذشته نیز محمدرضا شجریان به جمع اخوان و فردوسی در طوس اضافه شد....

  آن طلوع درخشان را غروبي ديرپاي درپي بو كه شامي بي ستاره را خبر مي داد. از نيما تا اخوان، از اخوان تا شاملو، و جويبارهاي كوچك و بزرگي كه از اين سرچشمه هاي سرشار اما گونه گون سيراب و در خم هر سنگ به شهر سنگستان فرو مي شدند...  و جريانات تو گويي كه از حركت باز مي ايستاد. اين همه نگرشي است كه در شعر احساس مي شود و در هنرهاي ديگر نيز...

علي موسوي گرمارودي در سال ۱۳۲۰ در قم به دنيا آمده است. پدرش از بزرگان اهل گرمارود الموت قزوين بود. موسوي گرمارودي مدرك ‏كارشناسي خود را در رشته علوم قضايي و كارشناسي ارشد و دكتراي خود را در رشته ادبيات فارسي از دانشگاه تهران گرفته است. ...

من آنچه را بر زبان شاعر مي‌آيد و بر كاغذ نوشته مي‌شود، درخت صاعقه زده‌اي مي‌بينم كه روي زمين افتاده است. اگر گفته‌اند: من ‏گنگ خوابديده و عالم تمام كر‏‎‏/ من عاجزم ز گفتن و خلق از شنيدنش... مي‌تواند درباره همان جلوه ناپيداي شعر گفته شده باشد. آنچه از يك ‏شعر ناب بر كاغذ يا زبان مي‌آيد در واقع تنها صورت ناظم و مرحله هبوط آن اصل اعلاست. آنچه ما از يك شاعر مي‌خوانيم و مي‌بينيم آن درخت ‏برپاي ايستاده در جنگل سبز خاطر، او نيست. توسكايي است كه آذرخش خلاقيت شاعر بر آن گرفته است و آن را پيش پاي ما افكنده است. ‏منتقد با آن عوالم چه مي‌تواند بكند؟ او هرچه مي‌كند با بخش بيروني شعر مي‌كند.