نامه های خلیل ملکی

نویسنده: خلیل ملکی
به کوشش :  امیر پیشداد , محمدعلی همایون کاتوزیان 
ناشر: نشر مرکز
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 530
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1381 - دوره چاپ: 1 

کمیاب : کیفیت : نو

مروری بر کتاب 

 این نامه‌ها ؛ صرف نظر از محض اطلاعات ریز مضبوط در آن‌ها که در جای دیگری نیست ، باز هم ملکی را بازتر و بی‌پوشش‌تر از پیش نشان می‌دهند. و چیزهایی از سادگی روان‌شناختی‌اش، از رک‌گویی بی‌امان و غیر سیاست‌مدارانه‌اش، از اعتماد به نفسش، از گذشت و چشم پوشی‌اش، از انعطاف سیاسی‌اش، از کم حوصلگی و حساسیتش نسبت به «حماقت» دیگران و بی‌اعتنایی آن‌ها به «عقل و منطق» و (به همین دلیل) از سهل‌انگاری‌اش نسبت به جنبه‌های عاطفی اعتقادات سیاسی، از مناعتش، از دست تنگی‌اش، از بیماری‌‌هایش، از روابط و مسائل خانوادگی‌اش و از چیزهای دیگری حکایت می‌کنند که فقط کسانی که او را خوب می‌شناختند با آن آشنایی دارند.

این کتاب اساسا به کار دو گروه می‌خورد:
خوانندگانی که به تامل در تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران در قرن بیستم و به ویژه تاریخ نهضت ملی، حزب نیروی سوم و جامعه‌ی سوسیالیست‌ها، و پدیده غیر عادی خلیل ملکی ، علاقه‌ی ویژه‌ای دارند، و پژوهندگان و تاریخ نگارانی که حرفه‌ی آن‌ها تحقیق در تاریخ آن دوران است....

نخستین نامه این مجموعه نامه ملکی به عبدالحسین نوشین است، در سال 1327. و آخرین نامه، نامه چهارم تیر 1348 اوست به امیر پیشداد، دو هفته پیش از مرگش. به این ترتیب، تا سال 1327، یعنی تا چهل و هفت سالگی ملکی و دو سه ماه پس از انشعاب دی ماه 1326 از حزب توده، نامه ای از ملکی در دست نیست. تازه، صرف نظر از نامه اش به نوشین و سه نامه سرگشاده اش که در پیوست آمده، نامه های این مجموعه از بهمن 1339 آغاز می شوند و در تیر 1348 به پایان می رسند.

از خیلی از نامه ها شتابزدگی ملکی در نوشتنشان پیداست. ملکی معمولا با سرعت چیز می نوشت. ولی خیلی از این نامه ها را وقتی نوشته که مسافر همان جا منتظر بوده آن را از او بگیرد، چنان که در بعضی از آنها می نویسد «حتی فرصت دوباره خواندن آن را هم ندارم.»