بَدرالدین (نورالدین) هِلالی جَغتائی اَستَرآبادی (مرگ ۹۰۸) یکی از شاعران پارسی‌گوی سده ۹ هجری خورشیدی بود. برجسته‌ترین اثر او مثنوی شاه و درویش (شاه و گدا) است که به زبان آلمانی نیز ترجمه شده‌است. اهمیت هلالی به خاطر غزل‌های لطیف و پرمضمون و خوش آهنگ اوست که مجموع آن نزدیک به ۲۸۰۰ بیت است اما قصیده‌های هلالی از ارزش چندانی برخوردار نیستند که یکی از آنها را در ستایش عبیدالله خان ازبک سردوه است که گویا از ترس بوده است.

وی اهل استرآباد (گرگان کنونی) و بزرگ‌ شده این شهر بود و در نوجوانی به هرات رفت. نیاکان هلالی اصالتاً از ترکمن‌های جغتائی بودند که به گرگان هجرت کرده بودند.هلالی از پرورش‌یافتگان امیر علیشیر نوایی و از هم‌نشینان سلطان حسین بایقرا تیموری بود. پس از سرودن مثنوی شاه و درویش، بدیع‌الزمان پسر سلطان حسین میرزا، غلام‌بچه‌ای زیبا را که هلالی طلب کرده‌بود به عنوان انعام به وی داد.

هلالى استرابادى قطعا یکى از بهترین غزل سرایان ایران و یکى از بزرگترین شاعران اواخر قرن نهم و اوایل قرن دهم بوده است. در زمان خویش نیز شهرت فراوان داشته و معاصران وى او را بزرگ داشته‌اند. نخستین کسى که ذکر ازو کرده علیشیر نواییست که در مجالس النفایس دربارۀ وى سخن رانده.

شاه را میل سوى باده کشید
باده با دلبران ساده کشید

مجلس آراستند و مى خوردند
مى بآواز چنگ و نى خوردند

روى ساقى ز باده گل گل شد
غلغل شیشه صوت بلبل شد

شد لب گلرخان شراب‌آلود
همچو برگ گل گلاب آلود

عکس رخ در شراب افگندند
در شفق آفتاب افگندند

لب شیرین ببادۀ دیرین
چون رساندند گشت لب شیرین

خندۀ شاهدان شورانگیز
گشت در جام باده شکر ریز

پر مى لعل شد پیالۀ زر
گل رعنا نمود پیش نظر

شیشۀ صاف از مى دلکش
چون دل صاف عاشقان بى‌غش

دختر رز که شیشه منزل کرد
گرم خون بود جاى در دل کرد