1100 غزل هماهنگ

مشتمل بر زیباترین غزل های 230 تن شاعر غزل سرا از روزگار دیرین تا امروز

در هر جامعه‌ای به نسبت شرایط زمانی و مکانی و سیر تطور آن، یکی از شاخه‌های هنر، یکی از ژانرها یا انواع آن، نقش محوری و کارکرد غالب و برتر به خود می‌گیرد. در فرهنگ ایرانی نیز به دلایلی چند، هنر کلامی یا ادبیات، و به ویژه شعر غنایی (که تا چند دهه پیش غزل نماینده برتر آن بود)، به طور سنتی ـ تاریخی از این ویژگی برخوردار بوده است.

نیاز فرهنگی ـ اجتماعی به این شاخه هنری در جامعه ایرانی، بدان نقش محوری بخشیده و در نتیجه انگیزه وی عامل رشد و گسترش آن شده است. اما امروزه به علت تطور جامعه ایرانی و دگرگونی شرایط اجتماعی، آن نیاز فرهنگی جای خود را به نیازهای فرهنگی در قلمرو هنرهای دیگر و ژانرهای دیگر داده است. در چنین شرایطی آگاهی نسل امروز جامعه از تاریخ هنر و ادبیات گذشته خود ضروری است. هدف از گردآوری مجموعه حاضر در دسترس قرار دادن گزیده‌ای از شعرهای غنایی فارسی از آغاز سده چهارم هجری تا امروز است.

مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب
به خاکم گو میا فردا، به بالینم بیا امشب
مگو فردا برت آیم که من دور از تو تا فردا
نخواهم زیست خواهم مرد یا امروز یا امشب
ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا
بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب
شدی دوش از بر امشب آمدی اما ز بیتابی
کشیدم محنت صد ساله هجر از دوش تا امشب
شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما
به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب
چو فردا همچو امروز او ز من بیگانه خواهد شد
گرفتم همچو دیشب گشت با من آشنا امشب
ندارم طاقت هجران چو شب‌های دگر هاتف
چه یار از من شود دور و چه جان از تن جدا امشب
                                             هاتف اصفهانی