پویه - رها ؛ دو کتاب در یک مجلد

پویه - رها

نویسنده: فریدون توللی
خطاط : عباس اخوین
ناشر: کانون تربیت
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 180 + 233
اندازه کتاب: رقعی گالینگور - سال انتشار: 1345 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو ؛ دو کتاب در یک مجلد صحافی شده

مروری بر کتاب 

مصور

پنجاه غزل و فصیده

فریدون توللی در سال 1298در شیراز به دنیا آمد توللی بر اثر آشنایی با نیما در شعر به شیوهً جدید گرایش یافت و به یکی از پیشروان آن تبدیل شد. شعر توللی عمدتا شعری عاشقانه، رمانتیک و احساساتی است: با تصاویر، واژه ها و ترکیب های فریبندهً خوشاهنگ، که با بیان شاعرانهً احساسات فردی، بیش از هر چیز از کامجویی های جسمانی سخن می گوید. و توفیق وی در شاعری، به سبب همین شعرهاست. توللی در سرودن شعر عاشقانه به شیوه نو، روزگاری پیشرو و نظریه پرداز بوده است و در این زمینه سهم بزرگی دارد.

کتاب توللی برای همه کسانی که بخواهند چه به عنوان خواننده علاقه مند به روند شعر نیمایی، سیر تحول شعر نیمایی را دنبال کنند و چه برای منتقدان و پژوهشگرانی که در این میان بخواهند دست به تحقیق و کنکاش بزنند، کتابی راهگشاست.

با سپاسگذاری از گذشت های کریمانه همسرم مهین که تا ابد شرمنده اویم این مجموعه غزلیات را نثار قدمش می کنم چه آن بی همتای با شکوه آن مغرور بی رشک آن ملکه ای که هرگز از سریر دل من چشم اعتنا بر هیچ کنیزک دلارانی نیفکنده خود نیک می داند که فریدون نه چنان دلبسته اوست که با گنجینه عشق مرگ پیوندش نیازمند پیش این و آن باشد…

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان
ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان
دلـــــــم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت
بعد از این دست من و دامن لب دوختگان
عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت
نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان
شـرمشان باد زهنگــامه رسوایی خویش
این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان
یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت
که بنــــــــالید به حالـــم دل کین توختگان
خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد
کهنـــه شد قصه ما تا به سحر سوختگان

***

عـــاشــق دلفســـرده ام آتش ِ جــان ِ من چه شد؟
ســـوز ِ درون ِ من چه شد شور ِ نهان ِ من چه شد؟
برده مـــرا کشـان کشــان ایـــــن دل ِ زار ِ خونفشان
تا دل ِ شهر ِ خامشــــان نام و نشان ِ من چه شد؟
جنگــــی ِ در شکستــه ام زار و نــــزار و خستـــه ام
بــا دل و دســت ِ بسـته ام تیغ ِ زبان ِ مـن چه شد؟
خــانه به کـــام ِ دزد و مــن بســـته لبی ، ز بیم ِ تن
بـر سـر ِ خلق انجمـــن شــور و فغان ِ مـن چه شد؟
بیـــنم و ، هــای و هـو کــنم خیــزم و جستجو کنـم
تـا بـه ستیــــزه رو کـــنم تیر و کــمان ِ من چه شد؟
رانــــده ی بی پناهیـــم رنجــــه ی بــــی گـــناهیم
در تب ِ ایـــن تباهیـــم شــادی ِ جان ِ من چه شد؟ 
دل هــمه ســاله ، زار ِ غم جان همه روزه در ستم
با همه تاج و تخت ِ جم ، فر ِ کیان ِ من چه شد؟...

***

گـــرانبار شـــد ، گـــوشــم از پـندهــــــا
بــــرآنم ، کــــــه تا بُگــــسلم بَنــدهـــــا
هر آن دل،که شد بسته ی دام ِ عشق
رهـــــایـــی نـیـــابــد بـــه تـــرفنــدهـــــا
پـرســــتنده ام بـر تـو ، ای خـانــه سوز
کــــجا تـرســـم ، از شـــرم ِ پیـوند هــا
ز تنهـــــایـیـــم ، بــاغ ِ دل تیــــره بــــود
تـو جــــانش دمـــیده بـــه لبخند ها ...
مــــرا بنـدگــــی بیــن و در ســـایه گـیر
کـــه شرط است ، لطف از خداوندهــــا
تـــو نور ِ دلــــی ، ای فــــروزنده بخـــت
کـــه بـــازت نجــــویــــم هــمانــندهــــا
خوش آندم ،که افشانمت جان به پای 
چـــو بر گـــــونــه ی آذر ، اســـپند هــا