سیاوش کسرایی از نسل اول شاعران رهرو نیما و از جمله جوانانی بود که در دهه ۲۰ به حلقه نیما راه یافتند. او در میان نخستین پیروان نیما که عبارت بودند از مرتضی کیوان، منوچهر شیبانی، فریدون توللی، اسماعیل شاهرودی، هوشنگ ابتهاج و مهدی اخوان ثالث، به پایدارترین و وفادارترین فرد شهرت دارد. کسرایی تا نیما در حیات بود با او دیدارهای منظم داشت.

افزون بر سرودن شعرهای نیمایی، سیاوش کسرایی یکی از معدود شاعرانی بود که دربارۀ نیما یوشیج و شعر آزادش چندین مقاله نوشت و در آن‌ها به بررسی ویژگی‌های شعر نیما و تفسیر و تبیین پیچیده‌ترین آن‌ها پرداخت.

شعر سیاوش کسرایی با سرودن حماسۀ آرش کمانگیر در شکل یک منظومۀ بلند، به اوج خود رسید. کسرایی با سرودن آرش کمانگیر، لقب شایستۀ “شاعر ملی” را از آن خود ساخت. این منظومه، نخستین منظومۀ حماسی در ادبیات معاصر ایران است.

در این اثر کسرایی تا آستانۀ راه گشایی و کمال پیش رفت و با بیانی ساده، زیبایی و باریک‌اندیشی ویژه‌ای را به نظم کشید. خود او عقیده داشت که وظیفۀ شاعر، باز آفرینی دیگرگونه و شاعرانۀ حقیقت است. سیاوش کسرایی به عنوان یک معمار متبحر زیبایی‌ها، توانست این کار را در مورد صفحه‌هایی از شاهنامه نشان دهد، آن را برجسته کند و منظومۀ آرش کمانگیر را در سال‌های ۴۰- ۳۰ عرضه نماید. منظومه “آرش کمانگیر” در سال ۱۳۳۸ منتشر شد و کسرایی را به اوج شهرت رساند. چاپ این منظومه در کتاب‌های درسی، بخش‌هایی از این شعر بلند و حماسی را در خاطر میلیون‌ها دانش‌آموزان ایرانی نشاند.

...آری آری زندگی زیباست
زندگی آتش‌گهی دیرنده پابرجاست
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست
جنگلی هستی تو ای انسان
جنگل ای روییده آزاده
سربلند و سبز باش ای جنگل انسان
...