محمد حسین ماهر

نویسنده: محمدحسین ماهر
مترجم: کاوه باسمنجی
ناشر: چشمه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 45
اندازه کتاب: رحلی - سال انتشار: 1379 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

مصور - گلاسه - رنگی

محمدحسین ماهر، متولد ۱۳۳۶ آبادان است و از کودکی نقاشی می‌کرده. در ۱۳ سالگی، محمود دولت‌آبادی برایش کتاب‌های نقاشی هدیه می‌دهد، و برای تعلیم نقاشی او را پیش دوست نقاشش می‌برد. کار در کارگاه شهاب موسوی‌زاده و شاگردانش در خیابان سی‌متری ادامه پیدا می‌کند. حسین در دانشکده هنرهای تزیینی، در رشته نقاشی قبول می‌شود تا از استادان دانشگاه هم نقاشی و طراحی فرابگیرد.

استادانی مثل حسین کاظمی، بهمن بروجنی، غلامحسین نامی و ابراهیم جعفری. هم‌زمان با پرکاری‌های سال‌های ۵۴ تا ۵۷ در دانشکده، سفرهایی را با دوست نقاشش حسن صفا شروع می‌کند. سفرهایی که به گفته خودش نقش بزرگی در شکل‌گیری شخصیت کاری‌اش دارد. در همان سال با عربعلی شروه آشنا می‌شود. آشنایی‌ای که به گفته خودش نگاهش را گسترش می‌دهد. هم‌زمان با انقلاب، پروژه لیسانسش را با موضوع کار و محیط‌های کارگری در کارخانه‌ها، کارگاه‌ها و مکان‌های کارگری پیش می‌برد.

سال ۵۸ است که طبیعت سخت‌کوشش را روی موضوع کارگران معدن‌چی متمرکز می‌کند تا ۶ ماه تمام در معادن زغال‌سنگ طراحی کند. همان سال پروژه فارغ‌التحصیلی‌اش را با ۱۰ پرده کمپوزیسیون و ۱۰۰ پرتره رنگی تحویل می‌دهد. بلافاصله در همان دانشکده تا تعطیلی دانشگاه‌ها برای انقلاب فرهنگی، مشغول درس‌دادن می‌شود. سربازی‌اش را در جنگ می‌گذراند. بعدش به فرانسه می‌رود.

بازگشت از فرانسه، یعنی آغاز مجموعه نقاشی‌های جنوب. حسین به جنوب می‌رود تا تبار جنوبی‌اش، به همراه پرکاری و آغشتگی با فرهنگ منطقه، روح جنوبی نقاشی‌هایش را شکل‌دهد.

محمود دولت‌آبادی درباره این دوره کاری حسین ماهر می‌نویسد: «ماهر، رام‌کردن و خنک‌کردن بادهای گرم را در کوچه‌پس‌کوچه‌های آن منطقه ترسیم‌کرده، و هم‌راهی دیرینه بز و انسان در محیط‌ های سخت و طاقت‌فرسا را، به‌همراه موسیقی رنگین منطقه به‌تصویرکشیده‌است.» سفرهای ماهر ادامه‌می‌یابد تا با فرهنگ و معماری مناطق دیگر ایران هم آشناشود.

در آن سال‌ها، کارهایی را در گالری آریا به‌نمایش‌می‌گذارد که روح جنگاوری هنرمند را بازمی‌تاباند: جنگ پلشتی و پاکی، خیر و شر، مترسک‌ها، آدم‌های نشئه موسیقی، عروس و داماد، آدم و حوا، و انسان‌های ماسک بر چهره. این‌ها اما -به گفته خودش- آخرین تلاش‌های بی‌سرانجام هنرمند است برای هم‌سو ماندن با هویت چیره آن روزگار.