سالمرگی داستانی است بلند که به عمق آدمی میپردازد.نگاه روانکاوانه نویسنده همراه با درون گرایی به فرم داستان قوام خوبی بخشیده است و شخصیت های پر تنش و مضطرب چنان در این بستر غرق شده اند که پیچیدگی جزئی از آنها شده است.از دیگر ویژگی های رمان سالمرگی که ستودنی است تنوع کاراکترها است.در کنار کاراکترهای اصلی، پدر و مادر «لی لا» و خانواده همسرش در کنار ماه سلطان و نجمیه و عموی قهرمان مرد همگی به ایجاد ریتم در خور کمک می کنند.

دردی نداشتم. خواب آمده بود توی چشم هایم:
سفید و سرد. داشتم می لرزیدم. برف می بارید. همه جا سفید بود. کوه و در و دشت و خانه ها خانه های تو سری خورده و مفلوک. میان بر ف ها می دویدم و می لرزیدم نفسم تنگی می کرد از ترس چشم هایم را باز کردم تو را توی راهرو دیدم از ته راهرو می آمدی کیفت را انداخته بودی روی شانه ات.

خواستم خوب نگاهت کنم چراغ ها کم نور شدند شب بیماری اتاق ها را پر کرد شب پشت شیشه ها بود آن سوی شیشه ها میان باغی پر ا دار و درخت. شب لای درخت ها بود.
گربه ای بود که از شاخ و برگ ها آویزان بود. تن را کش می داد تا روی زمین بخسبد. می خواستم خودم را از آن همه خواب های خاکستری بیرون بیاورم. شب دستم را سفت گرفته بود و می برد....

داستان سالمرگی روایت زندگی و مرگ سه نسل است.داستانی از پیچیدگی های درونی انسانها و دست و پا زدن های متعدد و در نهایت مواجه شدن با مرگ.اما اگر این ترس را در پرده ای از وهم و خیال قرار دهیم به نوعی عدم قطعیت خواهیم رسید.شاید نوعی معنا آفرینی برای مرگ رخ بدهد و در مقابل بی رحمی زمان قد علم کند.رمان سالمرگی از آن کتاب هایی است که خواننده پس از خواندن و تمام کردن آن دست از آن نمیکشد.خواننده سوالی در ذهن دارد و آن هم پاسخ دادن به این است که راه درمان چه چیزی است؟

رمان سالمرگی داستانی است در زمانی فشرده که هرچند شبیه به داستان سیال ذهن دارد اما بیشتر شبیه کلاژی است که از پرگویی اضافه تهی شده است.رمان «سالمرگی» در عین سختی هایی که در خوانش آن در ابتدا گریبان مان را می گیرد، به شدت پرکشش است.