دیوان خیالی بخارایی

دیوان خیالی بخارایی

نویسنده: مولانا خیالی بخارایی
به کوشش: احمد کرمی
ناشر: ما
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 285
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1380 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب

درین سراچه فانی که منزل خطرست        به عیش کوش که ایام عمر درگذرست

مولانا خیالی بخارایی یکی از شاعران ارجمند سده نهم هجری و نامدارترین «خیالی» از شاعرانی است که بدین تخلص مشهورند. او معاصر الغ‌بیک و شاگرد و معاشر خواجه عصمت بخارایی است. به داشتن کمالات صوری و معنوی شهرت داشته و در مراحل عرفان عاشقی مجرد و سالکی موحد بوده است و شعرش خالی از حالی نیست. خیالی از میان شاعران پیشین بیشتر از امیر خسرو دهلوی، کمال خجندی، حافظ و .... تأثر یافته و به ویژه دیوان کمال خجندی را تتبع کرده است.شهرت خیالى بیشتر از رهگذر غزل معروف وى با مطلع زیر است که شیخ بهایى ان را در مخمسى تضمین کرده است.

اى تیر غمت را دل عشاق نشانه                 خلقى به تو مشغول و تو غایب ز میانه

شاعر در بخارا متولد شد. وى شاگرد و معاشر خواجه عصمت بخارایى بود و چون مدتى در هرات زیست برخى او را هراتى دانسته‏اند. خیالى معار با الغ‏بیگ بود و در بخارا درگذشت. او مردى مستعد و خوش طبع بود و دیوان اشعارش در ماوراءالنهر و بدخشان و خراسان و ترکستان شهرتى عجیب داشت. از وى «دیوان» شعرى به جاى مانده است.

آن دل،که به فن برد زمن غمزه ی مستش
پرخون قدحی بود،همان دم بشکستش
حیف است که از رهگذر کوی تو گردی
برخیزد وجز دیده بود جای نشستش
هر دم منشین با دگری،ورنه به زودی
بی قدر شود گل،چو بری دست به دستش
بر طرف رخ ت سلسله ی زلف معنبر
دزدی است، لقب:هندوی خورشیدپرستش
هرچندزهستی ی"خیالی"اثری نیست
در سر هوس روی توشک نیست،که هستش