گئورگ ویلهلم فردریش هگل (۱۷۷۰-۱۸۳۱) و مارتین هیدگر (۱۸۸۹-۱۹۷۶)، هردو، از متفکران بزرگ و اساطین فلسفۀ مغرب زمین به‌شمار می‌آیند. درباب وقایع و سوانح زندگی‌شان به همین‌قدر بسنده می‌شود که خود هیدگر و احتمالاً هگل کافی می‌دانست: زاده شدند، اندیشیدند، نوشتند و درگذشتند. هردو متفکر صاحبِ اندیشه‌ای عمیق، عظیم و باشکوه‌اند.

چنین توصیفی، اما، هرگز به این معنا نیست که در بزرگیِ هگل و هیدگر در میان همۀ نحله‌ها و جریان‌های فلسفی معاصر اتفاق نظر وجود دارد. هردویِ آنان منتقدان، مخالفان و حتی دشمنانی آشتی‌ناپذیر دارند. اما چرا هگل و هیدگر و چرا «تفسیر هیدگر از فلسفۀ هگل»؟

برای درکِ عمیق تجدد (مدرنیته) و نسبتِ ما با آن، احتمالاً، منبع و مرجع مهمی جز آثار فیلسوفانی که تجدد را اندیشیده‌اند، در دست نیست. به نظر می‌رسد که تبیین‌های ایدئولوژیک و جامعه‌‌شناسانه در سطح و پوسته باقی می‌مانند و راهی به درون و هستۀ تجدد پیدا نمی‌کنند.تفسیرهای هیدگر از اندیشه های متفکران غربی به ویژه هگل از سنخ شرح و توضیح های رایج نیست بلکه چیزی کاملا نامتعارف و تماما دیگر است.هیدگر در گفتگو با فیلسوفان مغرب زمین و تفسیر انتقادی اندیشه های آنان تفکر خویش را بنیاد می گذرد و گام به گام پیش می رود .

بنا به ادعای یکی از شارحان هیدگر هیچ متفکر فلسفی بزرگی در قرن بیستم به اندازه هیدگر دانشی وسیع و عمیق از سنت فلسفی غرب نداشته است .به منظور فهم تجدد باید غرب را فهمید و برای فهم غرب باید فلسفه و سیر تحول تاریخیِ تفکر غربی را شناخت. دوره ای که انسان متجدد در آن زیست می کند، از هر حیث، متفاوت با اعصار پیشین است و مسبوق به هیچ سابقه ای در تاریخ بشر نیست. تجدد رویداد و فرایندی است که براساس فهمی جدید از وجود و انسان، صرفاً در دوره جدید، یعنی از زمان تجدید حیات فرهنگی غرب (رنسانس ) به بعد و فقط در غرب عالَم به وقوع می پیوندد، سپس جهانگیر شده و تمام عالَم را زیر بال و پر خود می گیرد و، به عبارت فلسفی تر، ماده صورت خود قرار می دهد. بنیادگذاران و سازندگانِ ــ چه بسا « خوابگردِ » ــ غربِ متجدّد دانایان و متفکران آن دیار بودند.