تا به امروز چنین رسم بوده استکه هر کس درباره موضوعی قلم می زند،یا باید در رد ان باشد و یا در تایید ان تقریبا هیچ کسی به راه سومی در این میان عقیده نداشته است. حال انکه شق سومی هست و ارزنده تر است از دو راه پیشین :پژوهش، تحقیق ، بررسی، بدون هیچ جانبداری و اظهار نظری...ممکن است در این کتاب مطالبی له یا علیه گروه یا گروه های مورد بحث بیابیم ولی خواننده نازک بین به روشنی درخواهد یافت که هیچ کدام اظهار نظر یا قضاوت نویسنده نیست.ما واقعیت را عرضه می کنیم و این خود خواننده است که بایدارزیابی کند و آنگاه به داوری بنشیند.

فتنه باب با کشته شدن وی پایان نپذیرفت بلکه با سوء قصدی که چند تن از پیروان وی به جان ناصرالدین شاه کردند، دشمنی حکومت قاجار را نسبت به خود بیشتر گردانیدند، خصوصاً آنکه بابیها به دامان امپراطوری روس پناه بردند و روسها سعی داشتند از این مسأله حداکثر استفاده را بنمایند؛ پس از مدتی نیز بابیها به انگلیس متمایل شده و آلت دست آنها شدند و سپس آمریکا فضای جدیدی پیش روی آنها قرار داد و مراکز بهایی در آمریکا فزونی یافت و با تشکیل رژیم صهیونیستی روابط بهایی‌ها و صهیونیست‌ها صمیمیت خاصی را نشان می‌داد.

وقتی حکومت قاجار بابیان را از ایران خارج کرد، آنها به قلمرو عثمانی رفته و مدت کمی در استانبول بودند. این در حالی بود که اختلافات به وجود آمده بر سر جانشینی باب نیز مشکلات جدی بر سر راه ادامه حیات این فرقه ضاله بوجود آورده بود. میرزا یحیی و بهاء رهبران اصلی این فرقه بودند. در نتیجه دولت عثمانی تصمیم گرفت هر یک ازاین دو و پیروانشان را به جای دوری بفرستد.
میرزا یحیی با پیروانش به جزیره قبرس و بهاء را به همراه پیروانش به عکا روانه کردند. از همین جا بود که این دو از یکدیگر جدا شدند. پیروان میرزا یحیی «ازلی» نام گرفتند و پیروان بهاء نیز «بهایی» معروف شدند.