دائره المعارف کامل نام های ایران

نویسنده: بهاره خدادادی
ناشر: آوای سورنا
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 464
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1388 - دوره چاپ: 1 

مروری بر کتاب

همراه با آخرین قوانین سازمان ثبت احوال کشور

این کتاب بر اساس آخرین قوانین سازمان ثبت احوال کشور به ارایه نام‌های گوناگون ایرانی و برخی از اسامی رایج عربی و ترکی در فرهنگ ایرانی پرداخته است. این اثر علاوه بر نام‌های گوناگون و معانی آنها، دربر دارنده نحوه تلفظ صحیح اسامی و ریشه آنها نیز است.

«دین اسلام با مبارزه با افکار و عقاید خرافی به مقابله با اسامی زشت و نامبارک برخاست و ضمن نهی نام‌گذاری‌های نامناسب، جامعه را به انتخاب نام‌های نیکو و عنوان‌های پسندیده فراخواند.» گردآورنده این کتاب معتقد است یکی از تأثیرات نام خوب آن است که انسان سعی می‌کند آن‌چنان که صاحب اصلی نام دارای خصلت‌های خوب است، او نیز آنها را کسب کند و می‌کوشد تا حد امکان از آن نام خوب محافظت کند و از برکات آن بهره‌مند شود.

پپامبر اکرم(ص) در این باره فرموده‌اند: «همیشه برکات خداوند بر اهل خانه‌ای که یک نام از اسامی پیامبران در آن باشد، نازل خواهد شد.» بر اساس مطالب این کتاب، نام تنها لفظی برای شناسایی اشخاص به شمار نمی‌رود بلکه در پس هر نام می‌بایست جهانی از زیبایی و معرفت نهفته باشد و بر فرد و جامعه اثر مثبتی باقی گذارد. هر نام مروج فرهنگی است که در آن نهفته است، بنابراین از این رهگذر نام هر شخصی می‌تواند شخصیت و سطح فرهنگی خانواده‌ای را که از آن برخاسته، نمایان سازد. 

در پایان این اثر «آخرین قوانین سازمان ثبت احوال» به صورت تبصره و ماده‌ قانون‌های گوناگون گردآوری و تبیین شده‌اند. ایرانیان که ملتی دارای سابقه تمدن کهن و درخشان هستند، همواره به انتخاب نامهای برازنده و نیک توجه داشته و می‌کوشیده‌اند تا نامهایی را که بر می‌گزینند دارای مفاهیم والا و آرمانگرایانه باشد؛ به عنوان مثال می‌توان از نامهای باستانی «بهمن» به معنای نیک اندیش، «اسفندیار» به معنای مقدس، «اردوان» به معنای پاسدار راستی و درستی و... اشاره کرد.

پروفسور «آرتور کریستن سن» در تحقیقاتی که درباره دوره ساسانیان داشته است، به این نکته توجه نموده که ایرانیان برای نامگذاری کودکان خویش اهمیت فراوانی قائل بوده و برای این امر، مراسم ویژه‌ای را برپا می‌کرده‌اند که این مراسم با شکرگزاری به درگاه پروردگار، صدقه دادن و قربانی کردن همراه بوده و سپس نام کودک را که معمولا با اعتقادات دینی آن دوره متناسب بوده، انتخاب می‌کردند.