نوشته هایی درباره محمد بهمن بیگی و آثار او

نویسنده: کهزاد رنجبر , ابوالفتح امیری , اسماعیل احمدی
ناشر: ویژه نگار - تخت جمشید
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 442
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1388 - دوره چاپ: 2

مروری بر کتاب

مصور

محمد بهمن بیگی ، که به پدر تعلیمات عشایر ایران معروف است قبل از انقلاب با پایه گذاری مدارس عشایری توانست به تربیت بیش از ۱۰ هزار معلم، مهندس، قاضی، پزشک و وکیل مجرب همت گمارد و خدمات ارزشمند و ماندگاری را بطور اعم برای جامعه ایرانی و بطور اخص در جامعه عشایری از خود بر جای گذارد. ایشان پس از بازنشستگی نیز فرصتی یافت تا خاطرات و شیوه‌های موفق کاری چند دهه‌ای خود در کسوت معلمی را در قالب چندین اثر ادبی با عنوان‌های " بخارای من ایل من "، "اگر قره قاج نبود"، "به اجاقت قسم " و" شهامت "به رشته تحریر در آورد.

کتاب کتاب نوشته‌هایی در باره محمد بهمن بیگی و آثار او همانطور که از نامش پیداست در حقیقت جمع آوری دیدگاه‌های برخی بزرگان جامعه ادبی ایران از جمله " عبدالحسین زرین کوب، بزرگ علوی، ابراهیم گلستان، نصرت الله نوح، کریم کشاورز، شمس آل احمد، ایرج افشار، سیمین دانشور، مسعود بهنام، کریم امامی، ناصر امامی، مهردخت برومند، پرهام، مهدی پرهام و حسین درایه پیرامون تأثیرات خدمات کاری و همچنین آثار ارزشمند ادبی محمد بهمن بیگی به عنوان یک معلم خستگی ناپذیر و ادیب چیره دست است.

محمد بهمن‌بیگی در سال 1298 در ایل قشقایی به هنگام کوچ متولد گردید. هشت ساله که شد، پدرش یک منشی استخدام کرد و به خانه آورد که هم به محمد درس بدهد و هم برای او نامه بنویسد. محمد دو سال نزد آن منشی درس خواند و الفبای سواد را آموخت. ده ساله بود که در راستای سیاست تضعیف عشایر و تخته قاپوی اجباری، پدرش را به تبعید به تهران محکوم کردند و شش روز پس از تبعید پدر، مادرش را نیز به گناه فراهم کردن آذوقه برای عشایر مخالف دولت، به تبعیدگاه همسرش فرستادند. بنابراین، محمد همراه مادر تبعیدی از کوه‌دشت به تهران آمد و در مدرسه علمیه تهران مشغول تحصیل شد.

پس از پایان دوره دبیرستان به دانشکده حقوق وارد شد و دوره کارشناسی حقوق را در سال 1321 به پایان رساند. (او قبل از تحصیل حقوق، با معرفی یکی از سران ایل قشقایی به آمریکا رفت و پس از مدت بسیار کوتاهی به وطن بازگشت. ازآن‌جاکه در شهر و در کارهای اداری دوام نیاورد، پس از چندی به ایل بازگشت.)

پس از پایان دوره کارشناسی حقوق در دانشگاه تهران، در راستای سیاست‌های دولتِ وقت، کوشش خود را جهت برپایی مدرسه‌های سیار برای بچه‌های ایل آغاز کرد و با پی‌گیری‌های خود توانست برنامه سوادآموزی عشایر را به تصویب برساند. او توانست دختران عشایری را نیز به مدرسه‌های سیار جلب کند و نخستین مرکز تربیت معلم عشایری را بنیان نهد. بهمن‌بیگی به سبب کوشش پی‌گیر خود در راه سوادآموزی به هزاران نفر کودکِ تُرک، لُر، کُرد، بلوچ، عرب و ترکمن، برندهٔ جایزهٔ سوادآموزی سازمان یونسکو شد.

او تجربه‌های آموزشیِ خود را در چند کتاب در قالب داستان نوشته‌است. از آثار او می‌توان عرف و عادت در عشایر فارس، بخارای من ایل من، اگر قره‌قاچ نبود، به اجاقت قسم و طلای شهامت را نام برد. علاوه بر این کتاب‌ها کتاب «نوشته‌هایی درباره محمد بهمن بیگی و آثار او» به کوشش اسماعیل احمدی، ابوالفتح امیری و کهزاد رنجبر نیز در سال 1384 از سوی نشر ویژه نگار منتشر شد. استاد بهمن بیگی روز 11 اردیبهشت 1389 بر اثر عفونت ریوی در 90 سالگی درگذشت.