محله گم شده

محله ی گم شده

نویسنده: پاتریک مودیانو
مترجم: اصغر نوری
ناشر: افراز
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 195
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1393 - دوره چاپ: 3

کیفیت : درحد نو ؛ نوشته تقدیمی دارد و حدود پنج صفحه از کتاب با مداد علامتگذاری شده

مروری بر کتاب

مایو چندماه قبل از روکروآ مرده بود، از این هم خبردار شده بودم، در لندن، توی آن مغازه‌ی نزدیک مون‌پلیه اسکوآر که درش اغلب روزنامه‌های فرانسوی را ورق می‌زدم. یک مطلب کوتاه پانزده‌سطری. فکر نکرده بودند که چاپ‌کردن عکسش لازم باشد. چرا باید این کار را می‌کردند؟ مایو خیلی وقت بود که کار سینما را کنار گذاشته بود. در پیاده‌رو خیابان مونتنی نقش زمین شده بود، ساعت سه‌ صبح، و به‌گفته‌ی مقاله، «در حال خارج‌شدن از بار».

رهگذری سعی کرده بود بلندش کند و آمبولانس خبر کرده بود. آن موقع، این دو مرگِ تقریباً مشابه هیچ فکر خاصی به من القا نکرده بودند. و نه حتی این جمله‌ی معذرت‌خواهی که مایو با آخرین نیرویش برای کسی که به کمکش آمده بود، زمزمه کرده بود: «دوست عزیزم، من دارم پیر می‌شم.»

بی‌حرکت، با چشمان باز، کم‌کم از لاک ضخیم نویسنده‌ی انگلیسی که بیست سال بود زیرش پنهان شده بودم، بیرون می‌آمدم. جم نخوردن. انتظار برای آن‌که فرود از ورای زمان پایان پذیرد، انگار با چتر نجات بیرون پریده باشی. پا سفت‌کردنِ دوباره روی پاریس سابق. دیدار از ویرانه‌ها و تلاش برای کشف ردی از خود میان آنها. تلاش برای جواب‌دادن به همه‌ی سئوال‌هایی که معلق مانده بودند...

شخصیت‌های مودیانو همیشه ناآرام هستند و هیچ‌وقت احساس آرامش نمی‌کنند. آنها درباره‌ی هیچ‌ چیز اطمینان ندارند؛ نه درباره‌ی رگ ‌و ریشه‌ی خود، نه سرگذشت خود، نه حافظه‌ی خود، نه زندگی‌یی که از سَر می‌گذرانند و نه احساسات‌شان.
فقط سعی می‌کنند تا آن‌جا که می‌توانند زنده بمانند. آدم‌هایی هستند متعلق به گذشته؛ دیگر وجود ندارند، یا این‌که تقریباً دیگر وجود ندارند، اشباحی شناور در زمان حال که فقط به واسطه‌ی روزگاری که از سَر گذرانده‌اند زنده‌اند و همواره در کمین چیزی هستند که بتواند آنها را دوباره به دوره‌یی ناپدیدشده وصل کند