نویسنده این سفرنامه مدتی در سال 1361 به عنوان نماینده فرهنگی ایران در پاکستان خدمت کرده است . این سفرنامه به بیان مشاهده و درک زبان و فکر و احساس و مذهب و تاریخ مردم یک کشور و منظر آنان نسبت به دنیا و مسائل آن میپردازد . و از بافت فرهنگی و اجتماعی ن با صدق و راستی و به دور از تعصب های خشک و دافعه های جاذبه ناپذیر سخن میگوید و در عین حال مبتنی برتحقیقات اجتماعی و مطاله زبان شناسی و آداب قومی است...

در آغاز گزارش، مناسب می‌دانم توضیح مختصری راجع به پیوستگی‌ها و همگونی‌های ایران و پاکستان بیاورم، این توضیح بیان‌کننده‌ی میزان اهمیت شبه‌قاره به ویژه پاکستان و ضرورت سرمایه‌گذاری فرهنگی کشورمان در این منطقه می‌باشد.شبه‌قاره به شدت تحت تأثیر دو فرهنگ اصیل اسلامی و ایرانی است.

آثار و تمدن‌های کشف شدهدر دو کشور جمهوری اسلامی ایران و جمهوری پاکستان مشابه یکدیگر است.تبار و نژاد مردم دو کشور آریایی است.کتاب اوستا و کتاب‌های ریگ‌ودا (کتب هندوان) در جامعه آریایی نوشته شده و اسامی مناطق مهم پاکستان در اوستا و همینطور مناطق مهم ایران در ریگ‌ودا آمده است. پاکستان کنونی در اوستا با نام هبته هندو (سرزمین هفت رود، یعنی: راوی، چناب، جهنم، سنلج‌و، رودهای هاکرا و سرو سوتی که از بین رفته و آثار آن باقی مانده است) ذکر شده.

زبان سانسکریت که مادر زبان‌های شبه‌قاره و زبان مقدس آریایی‌های شبه‌قاره بوده است، ریشه زبانی مشترک با فارسی قدیم دارد.جغرافیای سیاسی دو کشور تا زمان تیموری‌ها (حدود ۵ قرن قبل) یکی بوده است.من‌باب مثال در زمان هخامنشیان، اشکانیان و سامانیان، پاکستان جزو قلمرو ایران بوده و چند ایالت ایران مانند ایالت گنداژ، سند، مکران و غیره را تشکیل می‌داده.تاکسیلا که در حومه اسلام‌آباد (پایتخت کنونی پاکستان) است یکی از مراکز تمدنی و فرهنگی ایران بوده و هنوز آثار و کتیبه‌هایی از خط خروشتی و آرامی، در تاکسلا و مانسهره، گلگیت و بلتستان به چشم می‌خورد.

جاده ابریشم از خاور دور تا اروپا، از پاکستان و ایران می‌گذشته است.ورود اسلام به شبه‌قاره از طریق ایران بوده است. قبل از حمله محمدبن قاسم، مبلغین و بازرگانان مسلمان ایرانی در شبه‌قاره به ترویج اسلام اشتغال داشتند. محمدبن قاسم ثقفی که فرماندار استان فارس ایران بوده است در اواخر قرن اول هجری به سند حمله کرد که لشکریان او اکثراً ایرانی بوده‌اند و قاعدتاً فرهنگ و تمدن ایران سرزمین تسخیر شده را تحت تأثیر قرار داده است.

در زمان غزنویان زبان فارسی زبان دولتی پاکستان قرار گرفت و در ان وره ملتان و لاهور یکی از مراکز مهم زبان و ادبیات فارسی به شمار می‌رفت، به طور مثال مسعود سعد سلمان لاهور که اصلاً همدانی است شاعر برجسته این دوره است. بدین ترتیب، فارسی حدود ۱۲۰۰ سال در منطقه سابقه دارد که بعدها زبان رسمی دین، علم و فرهنگ رایج شبه‌قاره شد و عرفا و مبلغین بزرگ ایرانی وارد شبه‌قاره شده، از زبان پارسی به عنوان پلی بهره برده دین مبین اسلام را ترویج نمودند.