شب های شاعران و نویسندگان ایران که به «ده شب گوته» شهرت دارد ، در مهرماه ۱۳۵۶ از سوی کانون نویسندگان ایران برگزار شد. در آن ده شب که در تاریخ معاصر ایران کم نظیر است ، ۵۷ نویسنده و شاعر با هدف اعتراض به سانسور و اختناق سیاسی سخن گفتند و شعر خواندند و خواستار آزادی بیان در ایران شدند.

این اثر ارزشمند که دربردارنده ی متن سخنرانی ها و شعرهایی است که در آن شب ها خوانده شد ، کاستی های جدی دارد که اجازه نمی دهد به تمامی آنچه در آن شب ها گذشت ، پی ببریم. مؤذن درباره ی چگونگی برگزاری و همچنین درباره وقایعی که در آن ده شب روی داد ، توضیح نمی دهد؛ گویی هرشب یک یا دو نویسنده در آرامش سخنرانی کردند و چند شاعر شعر خواندند ، همین و بس.

حال آنکه نوارهای صوتی آن شب ها روایت دیگری را ارائه می کند. از نوارها تشویق های معنا دار جمعیت ، سکوت یکپارچه و گاه اعتراض های آنان، جر و بحث ها و …، توضیحاتی که هر شب مجری یا یکی از دبیران کانون می دهد ، بیانیه ها و اطلاعیه های هیئت دبیران کانون ، تلگراف ها و نامه هایی که خوانده می شود و… را می شنویم.
به کاستی ها و مشکلات نیز پی می بریم ، سردی هوا ، باران پاییزی که هر شب و گاه طولانی مدت بر سر حاضران می بارد اما کسی نمی رود، قطع برق، اختلاف مسئولان انستیتو گوته با کانون نویسندگان و …. اینها در کتاب بازتابی ندارد.

علاوه براین ، برخی از شاعران پیش از شعرخوانی یا در خلال آن توضیحاتی داده اند : از حال و روز خود گفته اند (مانند مهدی اخوان ثالث در شب اول) یا عقاید خود را توضیح داده اند (مانند علی موسوی گرمارودی در شب پنجم) یا اعتراض کرده اند (مانند محمد خلیلی در شب ششم) و … در کتاب اثری از اینها نیست.
در کتاب تقدم و تاخر شعرخوانی شاعران با ترتیب شعرخوانی شاعران در آن شب ها تطابق ندارد. مثلا هوشنگ ابتهاج (هـ. ا. سایه) آخرین شاعری است که در شب چهارم شعر می خواند اما در کتاب اولین شاعرآن شب است. ...