نوشتن به زندگی شور و روشنی می‌بخشد. علت اصلی نوشتن، بیش‌تر آن است که نویسنده نمی‌تواند ننویسد این خاطره‌های رسته از فراموشی که سالیان سال در کنه ذهن من خفته بود، در پیر سالی به خلجان درآمد و خود خود را نویساند. نوشتن در این حال بیش‌تر گوش دادن بود تا سخن گفتن و دستاورد هم، چنان که خواهیم دید، یکسره مکاشفه است و بدون موعظه و مبالغه. نویسنده به جای آن که چیزی بیندیشد، درباره چیزی که می‌اندیشد می‌نویسد ندانسته‌ای به قلم نیامد‌ه‌، اما دانسته‌ها هم، به دلایل آشکار، همه به قلم ننشسته که جای تاسف است.

آنچه نوشته شده، به هر صورت، در هشتاد و چند سال عمر بر نویسنده گذشته است، و ای بسا که او در این بازنگری به گذشته، ناخودآگاه می‌خواسته خود را بهتر بشناسد...مگرنه که آفتاب به لب بام رسیده؟

نویسنده در داستان این کتاب، به واگویی خاطراتش از دوران کودکی پرداخته و بدین‌گونه برخی از وقایع اجتماعی و سیاسی ایران آن سال‌ها (یعنی سال‌های دهه‌ی ۲۰ تا ۵۰) را نیز در قالب داستانی به نگارش در‌آورده است.

...سال‌های جنگ جهانی دوم بود و بازار سیاست بسیار داغ. متفقین ایران را اشغال کرده بودند و کله‌ها همه بوی قرمه‌سبزی می‌داد. رادیوی برلن و رادیوی لندن هر شب با آب‌وتاب سخن‌پراکنی می‌کردند و تبلیغات جنگی خود را به خورد مردم می‌دادند. حلقه‌ی تنگ دوستان ما، مانند اکثر ایرانیان، همه طرفدار آلمان نازی بودیم، به جز علی‌مراد که سفت‌وسخت سنگ انگلستان را به سینه می‌زد.