اسطوره و تاریخ هر دو از گذشته سخن می گویند اگر چه هر زبان اسطوره کدام زبان ویژه خود را دارند و هر یک گونه ی متمایزی از بازی زبان تاریخ زبانی را شکل می دهند زمان در ،اسطوره زمانی لاهوتی و سرمدی است و آنچه که اسطوره نقل می کند در این بستر لاهوتی و سرمدی رخ می دهد رجوع کنید به الیاده 1375: 24-23 و 34. در حالیکه زمان در ،تاریخ زمانی ناسوتی و گذراست و آنچه را که تاریخ نقل می کند کیفیتی انضمامی و ملموس دارد.

مندائیان قومی هستند که به گمنامی در خوزستان زندگی می کنند. غیر از مردم خوزستان، مردم مناطق دیگر ایران عمدتا اطلاعی از موجودیت ایشان ندارند. مردم خوزستان نیز اکثرا اطلاعاتی معوج و مبهم از ایشان دارند. به زبان محلی ایشان را “صبی” می نامند که ظاهرا از ریشه ی “صب” عربی به معنای “ریختن آب” است از آن روی که مناسک دینی مندائیان غالبا با تعمید در آب جاری همراه است انتساب ایشان به “صب” و “صبی” نامیدن ایشان موجه می شود.

اگرچه، ایشان خود را “مندائی” می نامند که مشتق از کلمه آرامی مندا به معنای “معرفت” است. اما مندائیان امروزه غالبا مایلند که از نام “صائبین مندائی” برای خود استفاده کنند و به این ترتیب انتساب خود را به “صائبین” مورد تأکید قرار دهند.

فهرست

فصل اول - از اسطوره تا تاریخ
فصل دوم - منظره ای از جهان : کیهان شناسی مندائی
فصل سوم - پاکی و ناپاکی : مناسک طهارت مندائی
فصل چهارم - جامعه ی دو لایه : سلسله مراتب دینی مندائی
فصل پنجم - گذرهای محتاطانه : مناسک گذار مندائی
فصل ششم - صائبین مندائی ، دین ورزی ، و امراجتماعی