«هیچکس را یارای پنجه در افکندن با سرنوشت نیست. او خود، مرگ را برگزیده بود. نه شمشیر من و نه خرد تو، فارناسیاس، نمی توانست گام های استوار این سرنوشت محتوم را از حرکت بازدارد. نه، نمی توانست.»

نمی توانستن در تراژدی و محتوم تصور کردن هر آن چه هست و واگذاری به سرنوشت و همین طور ترسیم دو سویه نیک و بد مرسوم است.

تراژدی یکی از گونه های نمایش است که ریشه در آیین های مذهبی یونان باستان دارد. تقدیر و ناتوانی انسان، در مقابل اراده ی خدایگان، در تراژدی بازنمود پیدا می کند. ساختار کلاسیک تراژدی از چهار بخش تشکیل شده است؛ نخست نمایش با یک مقدمه آغاز می شود که چکیده ای کلیت کار در آن نمود پیدا می کند، در قسمت دوم همسرایان وارد صحنه می شوند و داستان آغاز می شود، در قسمت سوم، شخصیت های اصلی وارد می شوند و بدنه ی کار خود را نشان می دهد و درنهایت در قسمت چهارم، همسرایان از صحنه خارج می شوند و گره گشایی اتفاق می افتد. از نمونه های درخشان تراژدی در یونان باستان می توان به ایسخولوس (آشیلوس)، اودیپوس،آگاممنون، الکترا و آنتیگونه و بسیاری از آثار درخشان دیگر اشاره کرد.

البته این ساختار کلاسیک تراژدی است که در طول سالیان تغییرهایی هم کرده است، برای نمونه می توان نمایشنامه ی سغدیانوس را نام برد که اگرچه سعی می کند کلیت ساختار تراژدی را حفظ کند ولی در جزییات وفادار نمی ماند.

...آه، اهورامزدا، فارناسیاس با من است و همین مرا بس! او خردِ همه جهان را در سر دارد! دیگر مرا از طوفان‌ها چه باک! من ناتوان نیستم! به‌زودی شراب پیروزی را به زندگی می‌نوشانم! اکنون که آن سه تن تا جاودان خفته‌اند، من می‌توانم آیریان را شوکت ببخشم!

به‌زودی برزیگران در مزارع جشن خواهند گرفت و مالیاتشان را پیش از وقت به دربار خواهند آورد و من، سغدیان، پسر آلوگونه، شهریار آیریان، بر ارابه‌ام سوار خواهم شد و در پی آهودلان کمان به تیرِ عشق برخواهم گرفت! آه، اهورامزدا، فارناسیاس با من است و من هرگز احساس تنهایی نخواهم کرد، هرگز!