نزدیک به نیم قرن از گفتنِ شعرهای جهانیِ این کتاب می گذرد، علاوه بر دوستدارانِ شعر، از آن شاعرها هم بخواهم که آنها را بخوانند تا ببینند و بدانند که با رنگین و آهنگین کردنِ حرفها و ناله ها و شکوه های روزنامه ای و سیاسیِ مردم نجیب و سادۀ کوچه و بازار، همیشه چه دنیایی از تجربه های فکری و روحی و احساسیِ «انسان تاریخی» در نظارۀ جهان و هستی را از دست داده اند، و بدانند که اگر شاعرانی مثل «سعدی» و «حافظ» در عصر ما زندگی می کردند

به شهادت شاعرانی مثل گارسیا لورکا، رابیندرانات تاگور، پابلو نرودا، اوکتاویا پاز، و دیگر همسانهای آنها، شعر را این طور می شناختند و این طور می گفتند، و همچنین بدانند که با تسلیمشان به خود شیفتگی و خود فریبی، و به جای «شعر خود را گفتن»، با «حرف مردم را شعر کردن و به آنها پس دادن»، خود و انسانهای همزمان و همزبانِ خود را از چه گنج هایی از «احساس» و «اندیشه» و «معنی» و «سخن» محروم داشته اند!»

محمود کیانوش – 17 اردیبشت 1393

یکسان و یکسو
به محمّد عظیمی
آنان اگر از خود برون آیند یک روز،
آن روز ما را در تنِ خود دید خواهند؛
در سایۀ اندوهِ این دانستنِ دیر
بر شادیِ دیرینِ خود خندید خواهند.
امّا از این در یک صفِ یکسان و یکسو ایستادن
در ما چراغِ کینه شاید مُرد خواهد؛
دیگر نه شوقِ ماندن و صفهای دیگر را شکستن داشت خواهیم،
دیگر نه امّیدِ رهاییمان به جایی بُرد خواهد.