در این اثر، جایگاه ایران، پیشبرد منافع ملی کشور و رعایت مصالح دیگر دولت‌های آسیایی و مسلمان و در نتیجه تاثیر مستقیم و غیر مستقیم حضور بین المللی ایران بررسی شده است. امید ایرانیان، یکی از قربانیان اصلی توسعه طلبی و مداخلات قدرت‌های بزرگ جهانی در دو قرن اخیر به جامعة ملل به عنوان نهادی ناظر بر روابط بین‌الملل، و مآلاً مانع این گونه زیاده‌طلبی‌ها، دولت ایران را بر آن داشت که از بدو تأسیس جامعة ملل در بسیاری از تحوّلات و تصمیم‌گیری‌های آن نقش فعالانه‌ای ایفا کند.

تأثیر ایران بر این تحوّلات و تصمیم‌گیری‌ها از لحاظ پیشبرد منافع ملّی کشور و همچنین رعایت مصالح دیگر دولت‌های آسیایی و مسلمان از یک سو و تأثیر مستقیم و غیرمستقیم این حضور بین‌المللی بر وجه و اعتبار ایران به عنوان کشوری در ردیف دیگر کشورهای جهان از سوی دیگر، موضوعی است که در این کتاب مورد بررسی قراردارد.

نگرش ایران به جامعه‌ی ملل در واقع احقاق حقوق دیرینه‌ی خود بود، چرا که ایران در طول قرن 19م به بهانه‌های مختلف مورد مداخلات قدرت‌های بزرگ آن‌ زمان واقع شده‌بود، به‌طوری‌که در سال ‌1907م روسیه و انگلیس، ایران را به مناطق تحت نفوذ خود تقسیم کرده‌بودند و در‌ واقع با این کار نوعی استعمار پنهان یا غیرمستقیم را بر ایران اعمال می‌کردند. در طول جنگ جهانی اول نیز با وجود این‌که ایران اعلام بی‌طرفی نمود، کشورهای متخاصم به این بی‌طرفی احترام نگذاردند و متفقین ‌(روسیه و انگلیس)خاک ایران را تصرف کرده و کلیه‌ی امور مملکتی را در کنترل خود در‌آوردند.همین امر سیاست‌مداران ایران را نسبت به استقلال، حاکمیت و تمامیت ارضی ایران پس از جنگ، نگران ساخته بود. لذا اولویت اساسی ایران پس از اتمام جنگ جهانی اول این‌ بود ‌که ایران، به‌عنوان یک دولت کاملا مستقل شناخته شود و از اعمال نفوذ قدرت‌های بزرگ و حضور نیروهای آن‌ها در خاک ایران جلوگیری گردد.

در ژانویه‌ی 1919م کنفرانس صلح پاریس در کاخ ورسای تشکیل شد، دولت ایران هم تصمیم گرفت نمایندگانی به این کنفرانس اعزام دارد.بنابراین هیئتی از ایران برای شرکت در کنفرانس صلح پاریس به ریاست مشاورالممالک انصاری وزیر امور‌خارجه‌، با همراهی محمدعلی فروغی ذکاء‌الملک رئیس دیوان‌ عالی کشور و حسین معین‌الوزاره‌ (وزیر سابق) به فرانسه رفتند، اما دولت انگلستان از پذیرش نمایندگان ایران عذر خواست و متذکر شد کنفرانس، مخصوص کشورهای متخاصم است و ایران رسما در جنگ جهانی اول بی‌طرف بوده است، هرچه دولت ایران بر این نکته پافشاری کرد که در طول جنگ خاک کشورش محل درگیری نیروهای متخاصم شده و خسارت زیاد مالی و جانی متحمل شده‌، راه به جایی نبرد‌؛ بنابر‌این بر اثر مخالفت دولت انگلیس، کنفرانس صلح پاریس به تقاضاهای ایران ترتیب اثر نداد.

اما ایران با وجود مخالفت دولت انگلیس بر عقاید خود پای فشرد و از ایجاد جامعه‌ی ملل استقبال کرد و به‌عنوان یکی از اولین اعضای آن سعی کرد در فرآیند خاتمه‌ی جنگ و استقرار صلح نقشی فعال ایفا کند...