هنر قصه ؛ چهار داستان

هنر قصه

نویسنده: جیمز جویس , ایساک دینسن گیلبرت چسترتن , هرمز ریاحی
مترجم: هرمز ریاحی
ناشر: پژواک فرزان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 171
اندازه کتاب: جیبی گالینگور روکشدار - سال انتشار: 1396 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب 

آقای هرمز ریاحی در مقدمه کتاب که شامل چهار داستان از جیمز جویس ، ایساک دینسن گیلبرت چسترتن و خود ایشان است می‌گوید :

از تنگ‌راه قصه دنیا و نخستین قصه به دنیا آمده است. آنگاه قصه تولد آدم و دیگر قصه‌های آغازین از زبان آدم گفته و نوشته ‌شده و سفر قصه‌ها آغاز گشته.از تنگ‌راه قصه دنیا و نخستین قصه به دنیا آمده است. آنگاه قصه تولد آدم و دیگر قصه‌های آغازین از زبان آدم گفته و نوشته ‌شده و سفر قصه‌ها آغاز گشته.

جدا شدن سرزمین‌ها سبب نشده که قصه‌ها از پیوند‌های انسانی‌شان با یکدیگردست بردارند. هر قصه‌ای که تا کنون خوانده شده مرواریدی است که در یک ریسه از ایستگاه‌های زمینی گذشته و می‌رود و خاموشی نمی‌پذیرد و چشم‌انتظار پیوستن قصه‌هایی تازه است.در قصه‌های زمینی هر چیز معرف نوا ، رنگ ، همنوایی ، شخصیت و جوهر یا جواهر وجود قصه در طبیعت است. حشره‌ها ، گل‌ها ، گیاهان ، جانوران ، و آدم‌ها هر یک به زبان خود حرف می‌زنند.

در شالیزار دانه‌های برنج از درون خوشه‌هاشان با یکدیگر گفت وگو می‌کنند ، پروانه‌ها در باغ‌ گل‌ها ، پشه‌ها در مرداب‌ها ، وزغ‌ها در وزغ‌ستان‌ها و دارکوب‌ها به ‌گفت‌و‌گو با تن درخت‌ها ، برای لانه‌سازی و شاید درآوردن کرم به ظاهر بی‌زبان سرگرم‌اند.
فوج سارها ، مرغابی‌ها ، قوها و ملخ‌ها با پرواز‌های دور و دراز در فصل‌های خاص و اینکه می‌دانند به کجا می‌کوچند و چه می‌خواهند دور تازه‌ای را آغاز می‌کنند. هی داد از گفت‌و‌گوی عاشقانۀ خانم و آقا لاک پشت جوان.

آدم به زبان آدم گفت‌و‌گو می‌کند. اگر آدم از زبان همۀ چیزها سر در نمی‌آورد فقط از ناآگاهی به ساختار زبانی آنهاست. زنبورها تشخیص می‌دهند دوستیم یا دشمن تا به ما حمله کنند یا عسل بسازند و مهربان باشند. کرکس در آسمان با دایره‌وار چرخیدن کرکس‌ها را از لاشه‌ای که بر زمین دیده خبردار می‌کند. و این مثال‌ها را پایانی هست؟ …

قصه‌نویسی در راه دو‌ر و درازی که تا ما پیموده ، دایم پوست انداخته و دگر شده. مهاجرت ، کوچ ، مذهب و پیشرفت انسان. این‌ها سبب گشته‌اند که نیازمند آموختن زبان یکدیگر باشیم و یا در زادگاه خود به آموختن زبانی دیگر بپردازیم. گاه در کشوری چند و چندین کشور می‌توان دید که قوم و قبیله‌هایی به زبانی واحد که زبان مادری‌شان نیست صحبت می‌کنند و چه بسا در انجمن‌هاشان در روزهایی خاص که برپا می‌دارند در جشن عزیز خود با زبان مادری‌شان شرکت می‌کنند یا در مراسمی که عزاداری می‌کنند و غمگین‌اند.