میرزا عبدالحسین خان تفتی آیتی، متخلص به آواره از خانواده علمای یزد که تا سن سی سالگی مصدر امورش رعیه در امامت، ریاست و اهل محراب و منبر بوده، در سن سی سالگی در اثر همنشینی با بهائیان در جرگه آنان وارد شد و در میان بهائیان مقامی شایان یافت و به درجه رئیسالعارفین، مدرس درس تبلیغ،مؤلف و مصنف نائل شد.

سه مرتبه به خاک عثمانی قدیم و ترکیه جدید، دوبار به قفقاز و یک مرتبه به ترکستان سفر کرد. چهار ماه در اقطار اروپا و یازده ماه در مصر اقامت کرد و حتی در هر مملکت به لباس آنجا ملبس شد. در طی مشاهده و استماع، حقایق را دریافت و یقین نمود که بهائیت در هیچ جای دنیا عنوان مذهبی ندارد و حتی نمیتوان رئیس آنرا یک حکیمی تصور کرد ک ً ه اقال موفق به نشر یک فلسفه و حکمت قابل توجهی در اجتماع شده باشد.

ایشان در ادامه فعالیتهایش، با انتشار مجله ادبی نمکدان با بیان موضوعاتی درباره بابیت و بهائیت، آنرا مورد نقد و بررسی قرار داده و به طور کلی ضمن برشمردن انتقاداتی از این دین، آنرا به شدت مورد نکوهش قرار داده است.

انتشار نمکدان به گفته نگارنده از آنجا آغاز شد ک‌ه »شبی بر سرخوانی بودم و گروهی دانش پژوه حاضر بودند، یکی از همگنان در آن میان مرا به گوشه کشید که باید بیادگار این شب اثری از خود به جا نهی،گفتم ای یار عزیز، ارباب تمیز سخنان این ناچیز را به چیزی نخرند، فرمود در هر صورت محل ضرورت است، حال هر چه داری بیار و ما را از انتشار برآر، اگر قند را در تکرار لطفی نیست، نمک در نمکدان ریز، که در همه جا عزیز است و بیوجودش هر غذایی ناچیز، پس نمکدان بیار و بر سفره ادب گذار...

تا نمک کور کند دیده آنرا که خفی
نتوان دید نمکدان من و شاه صفی

اولین خانه نمکدان در شهریور سال 1304 منتشر شد و در مجموع تا بهمن ماه سال 1314یعنی به مدت ده سال ادامه داشت ولی در این مدت توانست تنها چهار دوره از نمکدان را منتشر کند، به صورتی که سال دوم این نشریه با وقفە" تقریبا 7 ساله در مهرماه 1311 انتشار یافت