اخمت را بازکن. از تو چیزی نمی خواهم. از کنارت می گذرم. با دست پیر گلبرگی از گل سرخ های سرزمینم را لای کتاب تو می گذارم و سحر که بیدار شدی در بسترت عطر گل های باغ شیراز خواهد پیچید، می دانم. بخشی از کتاب: ما همین سر ردیف نشسته بودیم. هنوز سالن پر نشده بود و مردم داشتند میامدند تو. ما زودتر داخل شدیم و نشستیم. من وسط های سالن سر ردیف نشسته بودم که دیدم آمد و...

می چرخانمش نرم و به زمین میگذارمش و چشم هایم مات شده و چشم هایم عادت به نگاه را از دست داده است. خطوط واقعیت در تبی هذیانی بهم ریخته است و دیگر رابطه بـیـن حـجـم های مالوف را نمی شناسم. دستم هوای موهایش را با یک فاصله امن و احترام نوازش میکند موهایش زیر دستهایم بعضی تک تک تاب می خورند و به جنب و جوشی طلائی میافتند با عجاب به اعجاز انگشتهایم که این بساط را به پا کرده است نگاه میکنم از انگشتهایم مه و عطری بر می خیزد که ...