اقتصاد مارکسی مکتبی اقتصادی بر پایهٔ آثار کارل مارکس است که در آن نیروی کار موجد و رشددهنده سرمایه در فرآیند انباشت سرمایه است. این نظریه بر آن است که ارزش کالاها و خدمات صرفا شامل هزینهٔ نیروی کار (دستمزد) و هزینه سرمایه (ماشین آلات، ابزارو مواد) نیست بلکه در ارزش یک کالا، کار مازاد نیروی کار نیز وجود دارد و همین کار مازاد کارگر است که منبع سود سرمایه‌دار می‌شود. این مکتب به رویکرد کلاسیک مبتنی بر نظریهٔ بهره‌وری و دستمزدهای آدام اسمیت نگاهی منتقدانه دارد.

اقتصاد مارکسی یا مکتب اقتصادی مارکس بر مجموع عقایدی دلالت می‌کند که ترسیم‌کننده پایه و اساس انتقادی به اقتصاد سیاسی کلاسیک است و اولین‌بار توسط کارل مارکس و فردریش انگلس مطرح شد. اقتصاد مارکسی به چندین نظریه متفاوت نسبت داده می‌شود و شامل چندین مکتب فکری است که گاهی باهم در تضاد هستند. در بسیاری از موارد آنالیز مارکسی به عنوان کامل‌کننده و متمم دیگر رهیافت‌های اقتصادی استفاده می‌شود. از آنجایی که لزوماً هرکسی که از لحاظ سیاسی مارکسیست است از لحاظ اقتصادی مارکسی نیست این دو صفت در کنار هم استفاده می‌شوند تا به جای هم و به عنوان مترادف.

اقتصاد مارکسی خود را با آنالیز بحران در سرمایه‌داری، نقش و توزیع مازاد تولید و مازاد ارزش در انواع مختلف سیستم‌های اقتصادی، طبیعت و اصل ارزش اقتصادی، تأثیر طبقات اجتماعی و نزاع طبقات بر فرایند اقتصادی و سیاسی بشدت درگیر می‌کند.

مسئله راه رشد غیر سرمایه داری پیوند ارگانیکی با تئوری کمونیسم علمی بطور عام و با مسائل تئوری انقلابات و ساختمان جامعه سوسیالیستی بطور خاص دارد. زیرا اساس تئوری انقلابات و ساختمان جامعه سوسیالیستی به مثابه پرنسیب عمومی گذار به سوسیالیسم نه فقط به کشورهای پیشرفته سرمایه داری بلکه به واقعیت کشورهای عقب مانده نیز قابل تطبیق است. در حقیقت ، آموزش مارکسیسم - لنینیسم درباره راه رشد غیر سرمایه داری عبارت از انطباق تئوری کمونیسم علمی به شرایط مشخص کشورهای عقب مانده است.