دیوان رفیع الدین لنبانی

دیوان رفیع الدین لنبانی

نویسنده: رفیع الدین لنبانی
به کوشش: تقی بینش
ناشر: پاژنگ
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 250
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1369 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : در حد نو

مروری بر کتاب

رفیع الدین مسعود لنبانی اصفهانی از شاعران مشهور اواخر قرن قرن ششم است. زادگاه وی لنبان از روستا های حوالی اصفهان است. از شاعران معاصر وی به جمال الدین اصفهانی و شرف الدین شفروه و کمال الدین اسمعیل می توان اشاره کرد.وفاتش در جوانی اتفاق افتاد و گفته شده که زمانی به دنبال کجاوه یکی از اهالی حرم پادشاه می رفته ، او را به اشتباه با تیر کشته اند.

با توجه به آنچه در تذکره‌ها آمده و به کوتاهی عمر شاعر اشاره شده است، می‌توان گفت رفیع‌الدین لنبانی در نیمه دوم قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری می‌زیسته است. درباره شعر او به لحاظ کمیت می‌توان گفت اشعار لنبانی مشکل از قصیده و قطعه و چند غزل کوتاه و یا تغزل و مقداری رباعی و معدودی ترکیب‌بند و بالغ بر 1642 بیت است.

از لحاظ کیفیت شعر لنبانی یکی از نمونه‌های بارز شعر رسمی و قدیم فارسی به شمار می‌رود. بیشتر دیوان او را قصیده اشغال کرده است و این قصاید اغلب که اغلب با تغزل یا تشبیب و نسیب آغاز می‌شود، با حسن تخلص به مدح می‌رسد و گاه بدون مقدمه از ابتدا مدیحهع است. استفاده از مناسبات الفاظ و به‌کارگرفتن لقب یا اسم ممدوح برای نشان دادن مکارم و با مسما بودن آن از خصایص اصلی شعر او محسوب می‌شود و تعابیر لطیف و تشبیهات زیبا و استخدام صنایع بدیعی به شعر او طراوت و لطافتی می‌بخشد.

آثار سبک خراسانی یعنی استخدام الفاظ و اوزانی نظیر گویندگان بزرگ و نامور خراسان به خوبی در شعر او محسوس است. این کتاب بر اساس نسخه 699 هجری کتابخانه چستربیتی و مقابله با دو نسخه دیگر تصحیح شده است.

یار گلرخ ز در درآمد مست
دسته ای از گل شکفته به دست

چهره بی خنده همچو گل خندان
چشم بی باده همچو نرگس مست

گرد عارض ز خط بنفشه ستان
زلف را داده چو بنفشه شکست

همچو سوسن زبان خود بگشاد
به حدیثی دلم چو غنچه ببست

گرچه ننشست همچو سرو از پای
ایستاده به باغ دل بنشست

گفتم ای دل چه گویمش دل گفت
از ظریفی اش هرچه گویی هست