سترن رها هستم. تقریبا چهل ساله. مجرد و اهل تهران. در این‌جا قصه‌های زندگی و ایام تنهایی‌ام را واگویه می‌کنم. همه ما در ایامی به سر می‌بریم: تجرد، نقاهت، خشکسالی، جوانی، بیماری، پیری... تنهایی بسیار کشنده است، هرچند گاه برای همسالان من در خانواده بودن نیز به نوعی دیگر دردناک است.

همه ما چه ازدواج کنیم و چه نکنیم... به استقلال نیاز داریم و این استقلال برای آن‌ها که ازدواج نکرده‌اند در تنها زندگی کردن تبلور می‌یابد. اما تنهایی بسیار کشنده است... و همین شد که بی‌اختیار به سمت دسکتاپ کشیده شدم، وارد دنیای مجازی شدم تا ایام بی‌شوهری را بنویسم.
اما چرا ایام بی‌شوهری؟
نامگذاری وبلاگ به مهم‌ترین خصوصیت زندگی من بازمی‌گردد:
تنها زیستن...
فقط همین.

...محبوبه از نگاه به دورها دست برنمی دارد.
می گویم: شوهر من باید یه کمی روشنفکر باشه یه کمی خل... یه کمی هم قاتل.
مرجان می گوید: قاتلش دیگه واسه چی؟
یعنی لای پنبه بزرگ نشده باشه.
شیرین می گوید: این هم که شد دانیال.
و من یک لحظه فکر می کنم: دانیال؟!
اما رویاها، رویا هستند و زندگی انگار چیز دیگری است؛ رعب آور، تلخ، شیرین و انگار هرچه بجز رویا.
بهره از قالبی نو که صمیمیت و ریاستیزی را ناگزیر با خود دارد، از«ایام بی شوهری» رمانی متفاوت و تامل برانگیز پدید آورده است.