ما آدم‌های بیچاره‌ای بودیم و ستوان مکری بیچاره‌تر از ما. درست است که لیسانس وظیفه بود و فرمانده ما اما کسی او را به رسمیت نمی‌شناخت و همه به او می‌گفتند:«ستوان سوتی.» این حرف معنی‌اش این بود که درجه‌های ستوان مکری را جدی نگیرید. ما بیچاره بودیم چون عدل شده بودیم سرباز پیاده و ستوان مکری بیچاره‌تر بود چون شده بود فرمانده ما. اما بیچارگی او همین‌جا تمام نمی‌شد...

مولف کتاب می گوید:«ایده‌ی چنین داستان‌هایی از مدت‌ها قبل در ذهن‌ام بود. در واقع، وقتی با آدم‌هایی برخورد می‌کردم که جذابیت ویژه‌ای در شخصیت‌شان بود، به این فکر می‌کردم، چه‌طور این خصلت برجسته می‌تواند محوری برای فرم یک داستان باشد.»

غلامی می افزاید: «این مجموعه درباره‌ی آدم‌هاست. آدم‌هایی که می‌آیند به زندگی ما و از زندگی ما می‌روند، آدم‌هایی که به دلایل مختلف و در موقعیت‌های مختلف با آن‌ها برخورد می‌کنیم، آدم‌هایی که گاهی بودن‌شان آن‌قدر کم‌اهمیت است که اصلا دیده‌ نمی‌شوند، آدم‌هایی که گاهی در شخصیت‌شان یک ویژگی برجسته و قابل توجه وجود دارد که ما اصلا نمی‌بینیم.»

وی ادامه می دهد «نکته‌ی برجسته در این ایده آن بود که شخصیت‌پردازی را بر‌اساس یک آدم (شخصیت) پیش ببرم. در عین حال این شخصیت‌پردازی طوری باشد که به مفهومی کلی‌تر خود اثر را تعریف کند. به عبارت دیگر، می‌خواستم شخصیت‌پردازی آن آدم اصلی طوری باشد که از یک طرف محور داستان باشد و از سوی دیگر، به خود داستان تبدیل شود. درعین حال کوشیدم ریتم و روایت داستان حفظ شود.»

احمد غلامی، در توضیح بیش‌تر می گوید: «در این مجموعه‌داستان چند چیز برایم مهم بود؛ اول این‌که هر داستان بر محور یک شخصیت شکل بگیرد. دوم این‌که هر داستان یک روایت منحصربه‌فرد داشته باشد. بعد این‌ که هر داستان یک مفهوم جدی و عمیق را بیان کند و در نهایت این‌که این شخصیت‌ها آن‌قدر جذابیت داشته باشند که خواننده، با اشتیاق روایت آن آدم را تا انتها دنبال کند. البته، خاص بودن این شخصیت‌ها هم برایم مهم بود.»