ساخته نشدن «دیباچه نوین شاهنامه» یکی از حسرت‎های سینمای ایران است. بهرام بیضایی در «دیباچه نوین شاهنامه» زندگی فردوسی را با زبانی کاملا سینمایی روایت می‎کند. فیلم‎نامه از به خاک سپردن فردوسی شروع می‎شود و با فلا‎ش‎بک‎هایی از دید مردم توس که به گور او گرد‎ آمده‎اند، ادامه می‎یابد.

بهرام بیضایی(زاده 5 دی ماه 1317 در تهران)کارگردان سینما،تئاتر،نمایش نامه نویس،فیلم نامه نویس و پژوهشگر ایرانی است. بیضایی علاوه بر کارگردانی و نمایش نامه نویسی در سینما عرصه های دیگری چون تدوین،ساخت عنوان بندی و تهیه کنندگی را هم تجربه کرده است.وی کارگردان برخی از بهترین و ماندگارترین آثار سینمای تاریخ ایران است.چریکه تارا،مرگ یزدگرد،باشو غریب کوچک،شاید وقتی دیگر،مسافران و سگ کشی از مهمترین آثار وی هستند.بیضایی از لوازم قصه ها و شکل های کهن،قصه خود را باز می سازد و در این راه آنچنان پیش می رود که قابلیت کلاسیک قصه اولیه به سرعت در بازسازی نمایشی رنگ می بازد و یا دلالت های معنایی دیگری به خود می گیرند.

رفت و برگشت‎ها به گذشته و حال حساب شده و دقیق است و ارجاع‎هایی که به اشعار شاهنامه در طول روایت داده می‎شود، از تسلط غبطه برانگیز نویسنده به حماسه فردوسی حکایت دارد. دیالوگ‎نویسی فاخر بیضایی اگر در برخی از کارهایش متصنع به نظر می‎رسد، در «دیباچه نوین شاهنامه» به مجموعه‎ای از درخشان‎ترین گفت‎وگوهای درام‎نویسی ایران مبدل شده است. فیلم‎نامه‎ای که بدون غراق و با فاصله بسیار، بهترین متن نمایشی است که درباره فردوسی و شاهنامه نوشته شده است.

فردوسی :
این جنگ بر سر هیچ است جنگی بی آبرو .
دشمن جای دیگر است چرا چوب و سنگ را نمی هلید وپل ویران را نمی سازید؟

دختر :
و شما اگر اندیشه ای نیک در سر دارید پلی را بسازید که دو بخش توس را از هم جدا کرده .
شاید توس دوپاره شده بار دیگر یکی شود وبدین سان یکی از هزار آرزوی او برای این سرزمین هزار پاره برآید