بووار و پکوشه ؛ زرکوب

بووار و پکوشه

نویسنده: گوستاو فلوبر
مترجم: افتخار نبوی نژاد
ناشر: کاروان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 448
اندازه کتاب: رقعی گالینگور روکشدار - سال انتشار: 1384 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

بووار و پکوشه با آن که حدود یک قرن و نیم از خلق ان می گذارد ، همچنان موضوع بحث سمینارها و کنفرانس های ادبی است . این اثربارها به روی صحنه ی تاتر رفته و فیلمی نیز به اقتباس از آن ساخته شده است .بووار و پکوشه که فلوبر آنان را « خر خاکی » های خود می نامد ، نمونه زیبا و بارزی از پیوند مودت بین دو دوست است که بر حسب اتفاق به هم برمی خورند و به لحاظ شباهت های واقعی که بین خود می بینند ( هرچند از نظر ما مضحک و مسخره می نماید ) این مودت شکل می گیرد .

این داستان، در اصل انتقادی است بر فخر فروشی روشنفکرانه و یاوه‌گویی‌های خودپسندی برخی دانشمندان، "بووار و پکوشه که فلوبر آنان را "خرخاکی"‌های خود می‌نامد، نمونه‌ی زیبا و بارزی از پیوند مودت دو دوست است که بر حسب اتفاق به هم برمی‌خورند و به لحاظ شباهت‌های واقعی که بین خود می‌بینند ـ هر چند از منظر ما مضحک و مسخره می‌نماید ـ این مودت شکل‌ می‌گیرد. ثروتی غیرمنتظره به این دو دوست نسخه‌بردار اجازه می‌دهد رویای خود را تحقق بخشند: سکنی گزیدن در روستا و خرید ملکی برای خود و آباد کردن آن به دست خودشان.

اما در انتظار آنان فقط ناکامی در پی ناکامی است. دو دوست به منظور پی بردن به دلایل ناکامی خود، در کمال سادگی و معصومیت اوقات خود را صرف مکالمه و شناخت تمامی رشته‌های علوم می‌کنند که به این مطالعات باید ادبیات، سیاست، جادوگری، فلسفه، مذهب، تعلیم و تربیت و حتی تجربه‌ی عشق را افزود.

بووار و پکوشه در سال 1881 یک سال پس از مرگ نویسنده در پاریس منتشر شد. دو نسخه بردار به نام های بووار و پکوشه در گردش های روزهای یکشنبه با هم آشنا می شوند و هم سلیقه در می آیند و از این رو میان شان دوستی عمیقی حکمفرما می شود. این دوستی بر تمام زندگی این دو مرد تنها پرتو می افکند. در این میان ارث هنگفتی به بووار می رسد که آن پول را با گشاده دستی با پکوشه تقسیم می کند.

هر دو به دهی می روند، ملکی می خرند و قصد بهره برداری از آن را دارند اما اولین نتایجی که به دست می آید فاجعه آمیز است و چون به این نتیجه می رسند که شکست شان ناشی از جهل است، مجدداً به تحصیل شیمی، طب، دامپزشکی، زمین شناسی و... می پردازند و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمی کنند. اما کاری از پیش نمی برند و بر سرخوردگی آنان اضافه می شود. طبعاً شکاک تر و تلخ تر می شوند و چون به ادبیات و باستان شناسی و تاریخ رو می آورند، به شکل ابلهانه یی فضل فروش و گزافه گو می شوند.

پس از آن به مطالعه جامعه و عشق روی می آورند ولی متوجه می شوند برای این کار هم ساخته نشده اند، متافیزیک، مانیتیسم و احضار ارواح را پیش می گیرند و باز مانند گذشته پای در گل می مانند. خلاصه در همه زمینه ها و حوزه های علوم و دانش بشری سر می خورند و به فکر خودکشی می افتند، اما پیام کلیسا در شب عید نوئل آنها را از صرافت خودکشی می اندازد. به مذهب روی می آورند و چندی وقت شان با بحث های کلامی و فقهی سپری می شود و در نهایت پس از آزمودن تمام این راه ها باز به نسخه پردازی رو می آورند.

فلوبر در آثارش با خلق شخصیت‌هایی که اغلب «ساده» خوانده می‌شوند، ارتباطی میان ارزش‌های اخلاقی و ارزش‌های زیبایی‌شناختی برقرار و شیوه‌ای نو را در رمان‌نویسی ابداع کرد. آثار این نویسنده فرانسوی به دلیل ریزبینی‌ها و ظرافت‌هایش در گزینش کلمات در ادبیات فرانسه و حتی جهان تا حد زیادی منحصر به فرد است. او برای نوشتن زمان زیادی را صرف می‌کرد و شاید به همین دلیل است که آثار زیادی از وی بر جای نمانده است. 

این نویسنده انقلاب فرانسه را در سال 1848 تجربه کرده است. او در آن زمان جوانی 27 ساله بود و در آثارش توانست حوادث آن دوره را تجریه و تحلیل کند. فلوبر در آثارش نشان‌دهنده جامعه‌ و شرایطی است که خود در آن بزرگ شده و شخصیت‌های داستانی‌اش همان افرادی هستند که در اطراف او حضور داشته‌اند.