موهایش صاف است، تا روی شانه. بور نیست. اگر بود راحت تر بودم. خرمایی است. رنگ چشم ها را ندیده ام. البته نگاه کرده ام، به صورتش. و حتی میتوانم چین های پائین چشم ها یا روی پلک ها را بیاد بیاورم. اما رنگ چشم ها را ندیده ام و اگر بخواهم میتوانم فردا ببینم و بنویسم که چه رنگ است. اما به چه درد می خورد؟
لب ها کوچک است و بی رنگ. بزک نمی‌کند، یا اگر بکند خیلی بی رنگ، همانقدر که گونه ها رنگ بگیرد، یا سفیدی و ماتی گونه ها پنهان بماند، یا همرنگ پوست ران ها بشود که همیشه عریان است با آن دامن کوچک. زن کوچک!...

در ادبیات معاصر ما چند نویسنده هستند که آثارشان می تواند در پهنه ی ادبیات جهان جلوه داشته باشد. هوشنگ گلشیری یکی از این انگشت شمار نویسندگان معاصر ایرانی ست. اگرچه جلوه ی بارز آثار گلشیری، زبان اوست و این زیبایی هرگز نمی تواند به عینه به دیگری منتقل شود، اما این ویژگی منحصر به فرد آثار گلشیری نیست. در سفیدی میان سطور آثار گلشیری همیشه حرف هایی برای خواندن هست، نشانه هایی برای اندیشیدن و به فکر فرو رفتن.

وقایع، صحنه ها و شخصیت های گلشیری حتی در آثار کمتر خوبش، معلول و نچسب نیستند. با درک من از داستان نویسی نوین جهان، گلشیری قصه گویی تواناست. در میان آثار او اثر بد وجود ندارد. در نهایت چند کار متوسط رو به خوب دارد که از شاهکارهایش محسوب نمی شوند. "معصوم"های گلشیری اما از کارهای درخشان او هستند، همین طور "جبه خانه" و "نمازخانه ی کوچک من" و... بالاخره "شازده احتجاب" که یکی از قله های ادبیات معاصر فارسی ست.

زنی انگلیسی به نام کریستین به همراه شوهر (کید) و دو فرزندش در اصفهان اقامت دارند. کریستین وارد از طریق یکی از دوستان نزدیکش به نام سعید، با نویسنده‌ای آشنا می‌شود. نویسنده به خانه کریستین رفت‌وآمد می‌کند و به تدریج عاشق کریستین می‌شود. کریستین از کید جدا می‌شود و به اروپا باز می‌گردد ولی نویسنده هم‌چنان در ذهنیتش به او می‌اندیشد.

کریستین و کید از هفت داستان به هم پیوسته تشکیل شده، هر داستان یا فصل کتاب با جمله‌ای از کتاب مقدّس آغاز می‌شود که مبین یک روز از هفت روز آفرینش جهان توسط یهوه است. گلشیری در این رمان دست به تجربه صناعت‌های نگارشی جدید زده و داستان را بر مبنای تکه‌تکه شدن زمان و ماجراها در ذهن راوی ماجرا استوار کرده و پایان داستان را به گونه‌ای آفریده که آن اتفاق مستمری که خواننده به نوعی در حسی از تعلیق انتظارش را داشت، به وقوع می‌پیوندد.

خود گلشیری عقیده دارد که کریستین و کید را باید در رده رمان‌های نو فرانسه گذاشت. کسی داستان می‌نویسد، کسی می‌خواهد داستانی را بنویسد و روی تکنیک داستان فکر می‌کند. یعنی حضور داستان‌نویس در داستان معلوم است. پروسه داستان نوشتن هم دارد داستان می‌شود.

در کریستین و کید، گفته‌های گذشته دیگران در زمان حال نمود پیدا می‌کند و این امر بدون استفاده از شیوه‌های معمول و سنتی داستان‌نویسی مانند مفصل یا خط رابط بین گذشته ماجرا و حال انجام می‌شود. این برش‌های زمانی بسیار نرم و آرام در کنار متن حال قرار گرفته‌اند و خوانش خواننده دچار اختلال و نایکدستی نمی‌شود.