سیاست به گروه ها می پردازد. این مجموعه می گوید که هیچ گروهی برای جذب علوم غرب عقیم نیست و هر گروهی حاکمیت جهان عقب مانده را به عهده بگیرد، مستقل از گرایش سیاسی خود، برای تغییر سرنوشت توسعه ملت خود جز جذب علوم غرب راه دیگری ندارد. این مجموعه را باید در حکم تخلیه بار عاطفی در بیان یک نظریه تمدنی انگاشت و به اجماع و ایمان نخبگان برای تبدیل آن به پلاتفرم عقلی ملی و بین المللی جهان عقب مانده امید بست.

نویسنده در آغاز درباره‌ی طرح پرسش عقب‌ماندگی ایران می‌گوید: منطقی ترین بدل پرسش اساسی عقب‌ماندگی، پرسش بنیادین چگونگی پیشرفت مغرب‌زمین است. جست و جوی پاسخ برای عقب‌ماندگی سرزمین‌های خارج از حوزه‌ی غرب در بنیاد عبارت است از یافتن پاسخ برای پیشرفت غرب".

بر این اساس، وی با رد پاسخ‌های گوناگون، تصریح می‌کند: "یگانه پاسخ معنادار بر پرسش اساسی عقب‌ماندگی، دست نیافتن به علم جدید است. آن‌ها از مصیبت زمین‌لرزه‌ها در امانند زیرا علم و دانش جدید را در اختیار دارند و ما هزاران بی‌گناه را کشته می‌دهیم زیرا علم جدید مغرب‌زمین را در اختیار نداریم. جریان کالا و اندیشه یکسویه است زیرا آن‌ها به علم مجهزند. ما عقب‌مانده‌ایم و آن‌‌ها پیشرفته‌اند زیرا آن‌ها علم جدید را ساخته‌اند و ما از آن به دور مانده‌ایم.... علم جدید که خاستگاه آن مغرب زمین بوده فصل جدایی سنت و مدرنیته است.

ملل عقب‌مانده با هر آرزو و امید هر نگاهی که به آینده‌ی خود دارند، باید جذب علوم غرب شوند و اندیشه‌ی علمی را سرلوحه‌ی تلاش‌های خود قرار دهند تا عهده‌ی حل دشواری‌های زندگی در جهان معاصر برآیند... وجه تمایز عملی دو عنصر سنت و مدرنیته را از هر زاویه که بنگریم چیزی جز حضور علم در جامعه تشکیل نمی‌دهد. جامعه‌ی مدرن، جامعه‌ی مجهز به علم جدید است. جامعه‌ی فاقد آن با وجود جذب ظواهر و مهلات زندگی جدید در باطن به دوران پیش از مدرن تعلق دارد حتی اگر مباحث پسامدرنیته در آن جریان داشته باشد".