در ابتدا این سوال مطرح می‌شود که در جامعه‌ای که هنوز بخشی از آن ایلی است و بر بخش‌های دیگری طرز تفکر عشیره‌ای حاکم است سخن از «پسامدرنیسم» و نقد آن چه جایی می‌تواند داشته باشد؟ این مباحث ممکن است مربوط به نخبگانی چند باشد و کشاندن بحث اجتماعی به این مقولات، بی‌اعتنایی به مسایل مبرم‌تر اجتماعی است. در جامعه‌ی ما، که در بخش‌هایی هنوز به عصر روشنگری نرسیده و مدرنیته را درک و جذب نکرده است، سخن گفتن از پسامدرنیسم به چه کار می‌آید؟

این ایراد درست می‌بود اگر تشابه فراوان بین گرایش‌های پسامدرنیسم و پیشامدرنیسم وجود نمی‌داشت و اگر یکی سلاح در اختیار دیگری قرار نمی‌داد. طرز تلقی‌هایی که به هر دلیل منطق و خرد را نفی می‌کنند جا برای رازورزی می‌گشایند و پیداست که در جوامعی نظیر جامعه‌ی ما سر از کجاها در می‌آورند به همین دلیل هم استقبالی که در زمینه‌هایی از این درهم‌آمیزی می‌شود کلاً بلاجهت نیست.

حیرتِ برخی از طرفداران پسامدرنیسم از این استقبال زیاد موجه نیست و انکار آنان هم به مثابهِ تجاهل‌العارف واقعیت را تغییر نمی‌دهد. بسیاری از تلقی‌های پسامدرنیستی در جامعه‌ی ما خواه و ناخواه جامعه را نه به طرفِ یک جهش متصور به فراسوی مدرنیسم، بلکه به طرف نفی دستاوردهای آن و کمک به واپس‌گرایی می‌کشاند و این دقیقاً مسئله‌ی مردم است نه نخبگان.