امیر عشیری زاده سال ۱۳۰۳ بود. از او به عنوان پایه‌گذار ادبیات پلیسی در ایران نام برده می‌شود. او همچنین در موضوعات تاریخی می‌نوشت. امیر عشیری گاهی هم‌زمان در دو، سه مجله پاورقی‌های شبه جنایی - پلیسی و جاسوسی منتشر می‌کرد و طرفداران خاص خود را داشت. نخستین اثر او در سال ۱۳۲۸ به صورت پاورقی در مجله «آسیای جوان» چاپ شد. او همچنین در «اطلاعات هفتگی» و «تهران مصور» می‌نوشت. محمدعلی جمالزاده پس از خواندن کتاب «سیاه‌خان»، او را "الکساندر دوما"ی ایران می‌نامد.

عشیری بیش از ۵۰ عنوان داستان نوشته‌ است که برخی از آن‌ها این عنوان‌ها هستند: اعدام یک جوان ایرانی در آلمان، جای پای شیطان، تصویر قاتل، لبخند در مراسم تدفین، جاسوس دو بار می‌میرد، معبد عاج، پرتگاه، دیوار اقیانوس، قطار نیمه‌شب، سحرگاهی خونین، شب‌زنده‌داران و قلعه قهقهه.

یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های داستان‌های عشیری که در چندین اثر او حاضر است، شخصیتی به نام «سروان رامین» است. این قهرمان یک ایرانی منضبط و دقیق است که هوش و قدرت بدنی و زیبایی چهره در حل معماها کمکش می‌کند. رامین از سوی ایران برای همکاری با پلیس بین‌الملل معرفی شده‌است؛ با این حال، ویژگی‌های این کارآگاه با واقعیت پلیس بین‌المللی تطبیق ندارد.این شخصیت در دوره‌ای چنان شهرتی پیدا می‌کند که فردی برای ازدواج با او طی نامه‌ای اعلام آمادگی کرده و دیگری از گمرک خراسان به تهران می‌آید تا وی را از نزدیک ببیند و عشیری مجبور می‌شود سفر به اروپا را بهانه ممکن نبودن این دیدار کند.

شخصیت «رامین» در برخی داستان‌های پلیسی عشیری (مانند: لبخند در مراسم تدفین، خون و تصویر، یک گلوله برای تو، راهی در تاریکی)حضور دارد. همچنین شخصیت ثابت دیگری به نام «طاهر» نیز در برخی رمان‌های جاسوسی عشیری (مانند: نبرد سایه‌ها، در مرز وحشت، دیوار اقیانوس) حاضر است.