چراغ‌ها را که خاموش کردی ، حرف‌هایت شروع شد. می‌دانستی صورتِ هم را نبینیم راحت‌تریم. مهمترین جمله را گفتی ، جمله‌ای کم و بیش نساز و بی رحم ، می‌شد نگویی یا از دهانت خارج نشود ، این ‌گونه که بود کسی دلگیر نمی‌شد. با گفتنش نِگریستی و چشمانت را بستی ، نَگریستی ، نه ، نتوانستی یا شاید هم فرصتش را نداشتی ، فرصت گشت و گذار در زباله دانی کوچکی که گوشه ی نیمکره ی چپ مغزت را پر کرده بود. جمله ی کوتاه بیاهمیت.

جمله‌ای که نباید گفته می‌شد و گفتنش رطوبتی داشت، چسبان و لزج. که با هر کلمه مغز شنونده را مکیده و آرام آرام و با لذت ادامه می‌داد. لبان گوینده با باز و بسته شدن ، جملات را با دقت ادا می‌کرد. نه آغازی داشت نه پایان ، نه معنای خاصی. نه از دردهای بشری کم می‌کرد و نه به آن اضافه ، مفهومی که نداشت ، قرار نبود داشته باشد ، فقط صدا داشت. صدا را کسی می‌شنید که پنجره ی خانه‌اش در طبقه بیست و هفتم را باز کرده و به پایین خیره از ارتفاع لذت می‌برد.

فهرست

حرفی نزن چارلی، فقط راه برو
گرد گندآب حنایی گفتن چرخیدن یا گرد گردن گردی گشتن مثل تو
هم خانگی با متن
کوچ شبانه
آقای عزیزی استاد فلسفه بود
نگاهی صمیمی به یک خربزه پای لرز مبل دو نفره
تقدیم به یک هنرمند خوش آتیه
مبل دو نفره
پوستر
حملات یک نوار ویدئویی
یک روز با یخچال
لبانش، چشمانش، دستانش
شرک ۲
کمال