هزلیات فوقی

نویسنده: فوق الدین احمد یزدی
مصحح : مرتضی مدرس گیلانی
ناشر: عطائی
زبان کتاب: فارسی 
تعداد صفحه: 126
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1342 - دوره چاپ: 1

کیفیت : افست

مروری بر کتاب 

شاعر. در زمان شاه‏ عباس ثانى (1077 -1052 ق) مى‏زیست. وى شاعرى بدیهه‏ گوى بود و اشعار خود را در قالب طنز و هزل بیان مى‏کرد.

وى بعد از حکیم سوزنى و عبید زاکانى سومین شاعر هزل‏گوى و معاصر با طرزى افشار است. دوبار به هندوستان مسافرت کرد و با پادشاهان و بزرگان آنجا صحبت داشت و مورد لطف و احترام آنها قرار گرفت. وى در سفر دوم به هند در بندر سورت درگذشت.

از آثار وى: کلیاتى مشتمل بر خمسه‏اى در هزلیات شامل منظومه ‏هاى «فرهاد و شیرین»،در حدود 1400 بیت، «لیلى و مجنون»، «ساقى‏نامه»؛ «قصاید و ترجیعات»؛ «مناجات‏نامه»؛ «غزلیات»؛ «دیوان» شعر. 

وحش صحرا چریده را مانم 
آهوی دام دیده را مانم 

باز نایم، ز دست چون رفتم 
شاهباز رمیده را مانم 

تا شدم پایبند اهل و عیال 
بنده زر خریده را مانم 

نیست پروای سیر سبزه مرا 
بنگی تنبلیده را مانم 

بس که فوقی ز خویش بی‌خبرم 
مست شلوار ریده را مانم!