نظم، فضیلت و زیبایی ؛ تاملاتی در هنر و ادبیات

نظم ، فضیلت و زیبایی

نویسنده: محمود کیانوش
ناشر: آگاه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 99
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1369 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب

ت‍ام‍لات‍ی‌ در ه‍ن‍ر و ادب‍ی‍ات‌

محمود کیانوش در سال 1313 در مشهد دیده به جهان گشود. وی فارغ التحصیل رشته زبان انگلیسی از دانشگاه تهران است. کیانوش یکی از شاعران معاصر است که اشعاری ساده و بی پیرایه می سراید .اشعار او در وصف انسان و طبیعت است و رابطه آنها بیشتر جنبه تعقل و منطق دارد تا احساس و عاطفه در واقع میتوان گفت شعر کیانوش بازتاب اندیشه ها و تاملات او درباره انسان و طبیعت ایت

شعرهایی که او در آنها به پیوند و ارتباط ذاتی انسان و طبیعت می پردازد از زیبایی ویژه ای بر خوردارند کیانوش شاعری است که ذهنش سرشار از مسائل مردم است اشعار او برای کودکان ئ نئجئانان شهرت زیادی دارند. در مجموع کیانوش شاعری است که با بیانی ساده و روشن و توصیف زیبای طبیعت و ارتباط انسان با آن اشعار موثر و دلنشینی را آفریده است ...

کتاب «نظم، فضیلت، و زیبایی»، چنانکه محمود کیانوش، شاعر، داستان نویس، و منتقد ادبی معاصر، در مقدّمۀ آن می گوید: «تأمّلی است در هنر، و در آغاز، این پدیدۀ انسانی را در خاستگاهِ آن که انسان است، به تأمّل می گیریم... همچنانکه انسان ساخته و پرداختۀ جامعه است، جامعه نیز هیئتی است حاصلِ بسیار عوامل، از جمله عواملِ اقلیمی، تاریخی، فرهنگی، مذهبی، و سیاسی، که با دگرگونیِ یک یا چند تا از آن عاملها، دگرگون می شود.

بنابراین، هنر که بیان و تصویر آگاهی های فرد در جامعه، از برون و درون، در موقعیتهای معیّن است، خود به خود دگرگونی و تحوّل می پذیرد، و نمی توان از این واکنشِ انسان در برابرِ طبیعت و محیط و موقعیت، قواعد و اصولی بر کشید و علمی انتزاعی بنیاد گذاشت، و از آن پس در بحث از هنر، محضاً بر آن قواعد و اصول تکیه کرد، و از حاصلِ بحث در شناختِ عالمانه خرسند بود.

به همین دلیل هرگز نمی توان از یک اثرِ هنری خصوصاً، و از هنر عموماً، بحثی آغاز کرد، مگر آنکه رابطه یا روابط آن را با فرد و جامعه برگشود، و آن را در مجموعه ای که خود انعکاسهایی از آن است، بررسید. به همین دلیل اکنون که تأمّلی را در هنر آغاز کرده ایم، هم در آغاز به طرحِ خاستگاه آن که فرد و جامعه است، می پردازیم، و هم در سیرِ گفتار همواره آن را بر زمینۀ انسان بررسی می کنیم، و نظر به جامعیتِ بحث، کاملیتِ انسانِ تاریخی را، که چهره نمای انسان در طولِ آفرینشِ مجدّدِ خود در طبیعت است، از یاد نمی بریم.