نجواهای فراسو

نجواهای فراسو

نویسنده: سوکیاس هاکوپ کورکچیان ؛ واراند
مترجم: س. کورکچیان
ناشر: نکته پردازان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 190
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1368 - دوره چاپ: 1

کیفیت : نو ؛ نوشته تقدیمی دارد

مروری بر کتاب

« نجواهای فراسو » نخستین مجموعهء اشعار فارسی واراند است که از شش دفتر او گلچین و به فارسی برگردانده شده است .

واراند، با نام اصلی سوکیاس کورکچیان، شاعر، نقاش و مترجم ارمنی  تبار ایرانی در 1333ش / 1954م، در تهران در خانواده  ای از ‏بازماندگان نژادکشی ارمنیان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران، در دبستان ارمنیان کوشش و دبیرستان ‏‏کوشش ـ داویدیان به پایان رساند و طی 1978 ـ 1979م در پاریس و انگلستان به گذراندن دوره  هایی در زمینۀ زبان و هنر پرداخت. وی پس از دریافت درجۀ کارشناسی زبان ارمنی از دانشکدۀ زبان  های خارجی دانشگاه آزاد تهران در همین دانشکده مشغول تدریس زبان و ‏ادبیات ارمنی شد.

واراند در زمینه  های گوناگون شعر شامل اشعار تغزلی، حماسی، عرفانی، تاریخی، داستانی، نمایشنامه و همچنین، ترجمۀ شعر از ارمنی به فارسی و فارسی به ارمنی آثاری از خود به جای گذاشته است. نمایشنامه  های شیرافکن و شاه، نِمِسیس، درویش و مشعل  دار و ترجمۀ نمایشنامۀ دام، اثر ‏روبِر تومای فرانسوی بارها در تهران و دیگر نقاط به صحنه رفته است. همچنین نمایش تک نفرۀ سرنوشت نفرین شدۀ لیدی مکبث با ‏ترجمۀ واراند در جشنوارۀ شکسپیر ایروان در 2007م به اجرا در آمده است. آثار او به زبان  های فارسی، انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی، ‏روسی، رومانیایی و ژاپنی ترجمه شده است. گزیده  ای از اشعار او را احمد نوری زاده، مترجم زبردست ادبیات ارمنی، به فارسی ‏برگردانده است. ترانه  های بسیاری نیز بر اساس شعرهای واراند ساخته شده و به اجرا درآمده است.‏

سوکیاس در زبان یونانی به معنای آرامش و کروکچی هم به معنای پوستین‌دوز است. وران نیز که تخلص من است نام یکی از قلعه‌های تاریخی ارمنستان است.زبان ارمنی الفبای غنی و توانمندی دارد که قابلیت ترجمه و ساخت واژه مرکب را دارد. ساخت واژه مرکب در زبان ارمنی بسیار ساده انجام می‌شود و این یکی از ویژگی‌های مهم این زبان است. زبان ارمنی دارای پیشینه تاریخی قابل توجهی است که امکان ترجمه هر زبانی به ارمنی را دارد.شعر یک جریان سیال ذهنی و روحی است که در قالب تصویر ارائه می‌شود و باید حتما از خلاقیت آفرینشگری شاعر بهره ببرد. شعر باید از ادبیات جدا باشد و به عنوان یک رشته مجزا مطرح شود. چرا که یک داستان‌نویس و رمان‌نویس الزاما نمی‌تواند شعر هم بگوید. اما یک شاعر بی شک توانایی نوشتن داستان و رمان را دارد.