در هفتادمین سال زندگی‌ام در مقابل شما اربابان دین و دنیا به زانو درآمده‌ام و در حالی که کتاب مقدس را در آغوش می‌فشارم اعلام می‌کنم که ادعایم مبنی بر چرخش زمین به گرد خورشید ناشی از مستی بوده و سراسر اشتباه و دروغ است....

22 ژوئن 1633، آخرین روز محاکمه گالیله، دانشمند نامی ایتالیا و جهان است. امروز، سیصد و پنجاه سال از آن رسوایی ننگین می گذرد. این نوشته ی کوتاه، بهانه ای است بر یادآوری آن روزگاری که علم و اندیشه، چگونه راه خود را از لابلای سرنیزه ها و بربریت و آدمکشی گشوده است؛ و به یاد گالیله، تقدیم به گالیله هایی است که در سراسر جهان پراکنده اند، هرچند که بسیار کوچک و ناچیز است...

نسل ما، مشکل بتواند بپذیرد یا باور داشته باشد که درک حقیقت می تواند جرم و گناه به شمار آید و گفتن «زمین حرکت میکند» نیازی به دلیری یا جانبازی داشته باشد؛ از این رو ناچار به مرور مقدمه ای است تا درام محاکمه و انکار گالیله را بتواند دریابد.

سخن از هنگامی است که دشمنی و شکار جانها، علوم را به قربانگاه برد؛ اخترشناسی هم در منجلاب خرافات و طالع بینی و کف شناسی فرو رفت، پیش گویی و علم غیب رونق گرفت؛ سحر و افسون به جای بینش نشست و بیم از قدرت پوچ و خیالی جادوگران بالا گرفت. دستگاه جهنمی تفتیش عقاید، حد و مرزی را برای قربانی گرفتن از میان مردم بیگناه، در برابر خود نمیشناخت. شیطان را در وجود مردم بی دفاع می یافتند و بیگناهانی را به جادوگری متهم می ساختند و چه بسیار انتقام گیری هایی که زیر این پوشش، به انجام رسانیده اند...