آنچه مورد نظر من بوده جمع‌آوری و در دسترس قراردادن آثار آهنگسازان ایران و درویش‌خان به عنوان اولین آنهاست تا گذشته از جنبه‌های آموزشی با موجود بودن مجموعه آثار آنان، صاحب‌نظران به تجزیه و تحلیل و مقایسه‌ی این آثار همت گمارند. امیدوارم این مهم به انجام رسد.

اکنون مجموعه‌ی آثار درویش‌خان منطبق بر فهرستی که استاد روح الله خالقی در کتاب خود (سرگذشت موسیقی ایران) آورده به چاپ سپرده می‌شود. در روایت آثار گذشتگان اختلاف‌هایی موجود است. سعی کرده ام به درست‌ترین روایات از آثار درویش‌خان استناد کنم.درویش خان اولین آهنگ سازی است که آثارش دارای سبک و شیوه است.

غلامحسین درویش ؛معروف به «درویش‌خان» از هنرمندان نامی و استادان موسیقی ایرانی در اواخر دوره قاجاریه است. در سال ۱۲۵۱ هجری خورشیدی در تهران زاده شد. پـدرش حاجی بشیر از اهالی طالقان و مادرش از ترکمانان بود. علت شهرت وی به نام درویش خان، این بود که پدرش هنگام صدا زدن وی، از لفظ «درویش» استفاده می‌کرد و همین نام بعدها به عنوان نام خانوادگی غلامحسین برگزیده شد و او به درویش خان یا غلامحسین خان درویش معروف شد.

پدر درویش‌خان، که کمی با موسیقی آشنا بود و سه‌تار می‌نواخت، او را در ده سالگی به شعبه موسیقی مدرسه نظام، وابسته به دارالفنون، سپرد که به سرپرستیموسیو لومر فرانسوی ایجاد شده بود. او در دارالفنون به فراگیری خط موسیقی و نواختن شیپور و طبل کوچک مشغول شد. غلامحسین به دربار شاهی رفت و آمد داشت و ساز نوازندگان را می‌شنید.

سپس نزد آقا حسینقلی به تکمیل فن خود پرداخت و بعد از سال‌ها تمرین در نواختن تار و به ویژه سه‌تار مهارت یافت و بهترین شاگرد استاد خود شد. در این دوران، آشنایی با برادر بزرگتر آقا میرزا حسینقلی، میرزا عبدالله که نوازنده تار و سه‌تار بود، به کار او غنای بـیشتری بخشید.با ظهور جنبش مشروطه در نخستین کنسرت هایی که در انجمن اخوت تشکیل شد وی سمت ریاست و رهبری ارکستر را داشت.