مثنوی خضر و موسی

میرزا احمد (۱۲۳۲–۱۲۸۹ه‍. ق) بزرگترین فرزند وصال شیرازی متخلص به وقار است. او همچون پدرش خوشنویس و شاعر بود. دیوان شعری به فارسی به نام بهرام و بهروز که در بمبیی چاپ شده از او باقی مانده‌است . وی همچنین داستان قرآنی موسی و خضر را نیز به رشتهٔ شعر کشیده است...

یکی از داستان های تاریخی و در عین حال سمبلیک قرآنی که به دلایل مختلف در متون ادبی صوفیانه بارها تکرار شده، داستان «موسی و خضر» است که به دلیل ظرایف و پیام های گوناگون، ظرفیت تاویل پذیری فراوانی نیز یافته است. ..

ای دل بنال زار که هنگام ماتم است
وز دیده اشک بار که ماه محرم است‏

هر جا که بنگری ، همه اوضاع انده است
هر سو که بگذری ، همه اسباب ماتم است‏

از سینه بر سپهر ، خروش پیاپی است
وز دیده بر کنار ، سرشک دمادم است‏

این خود چه ماجراست که از گفتگوی آن
یک شهر در مصیبت و یک ملک در غم است ؟...

***
عشق بازی در جوانی خوشتر است
وین دو با دلدار جانی خوشتر است

درس نادانی به ما فرمود عشق
وین ز هر علمی که دانی خوشتر است

گرچه جور از خوبرویان خوش نماست
باز ای جان ، مهربانی خوشتر است

بر ندارم سر ز خاک کوی دوست
کاین ز آب زندگانی خوشتر است

پیش من مردن به یاد روی دوست
از حیات جاودانی خوشتر است

گوش با واعظ نمی دارد وقار
با گرانان جانگرانی خوشتر است