فن نمایشنامه نویسی

فن نمایشنامه نویسی

نویسنده: لاجوس اگری
مترجم: مهدی فروغ
ناشر: زوار
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 380
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1336 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو

مروری بر کتاب

نوشتن داستان‌های تمثیلی و نمادین برخلاف ظاهر آن‌ها، بسیار مشكل و پر دست‌انداز است و نویسنده‌های جوان اغلب فریب همین ظاهر ساده‌شان را می‌خورند و تصور می‌كنند با ارائه یك یا دو نماد در داستان و به‌طور غیرمستقیم و پر ابهام از مفهوم و معنای داستان صحبت كردن، داستان تمثیلی و نمادین نوشته‌اند. از این رو، اغلب این نوع داستان، گنگ و نامفهوم از آب درمی‌آید. كتاب حاضر، دربرگیرنده توصیه‌های نویسنده به داستان‌نویسان جوان برای نوشتن داستان‌های واقع‌گرایانه است و در واقع وی در جست‌وجوی رازهای نهفته در جادوی كلام قصه‌گویانی است كه در جهان قصه‌گویی به فضاهای ناشناخته‌ای دست‌یافته‌اند.

کتاب «فن نمایشنامه نویسی» اثر لاجوس اگری است که در میان کتاب‌های آموزش نگارش آثار دراماتیک، شهرتش از بوطیقای ارسطو بیشتر نباشد، کمتر هم نیست. این کتاب با اینکه برای نمایشنامه‌نویس‌ها نوشته شده، ولی به دلیل دربرداشتن مفاهیم بنیادی نگارش آثار دراماتیک، برای فیلمنامه‌نویس به منزله‌ی شیر آغوز است و پایه‌های درام‌نویسی او را تقویت می‌کند.

لاجوس اگری در این کتاب سه رکن اساسی هر اثر دراماتیک را معرفی می‌کند: موضوع، شخص بازی و کشمکش.
سه بخش نخست این کتاب، به سه رکن اشاره شده می‌پردازند.بخش اول این کتاب به موضوع می‌پردازد. در این بخش، لاجوس اگری تأکید می‌کند هر نمایشنامه‌ی خوب باید دارای یک «موضوع» مشخص باشد، و این موضوع در یک جمله‌ی کوتاه و تحت قالب‌هایی مثل "ـــــــــ به ــــــــ منجر می‌شود." یا "ـــــــــ بر ـــــــــ چیره می‌شود." یا "ـــــــــ موجب ـــــــــ است." روی کاغذ بیاید.او در انتها ضمن ارائه موضوع‌های نمایشنامه‌های مشهور شکسپیر، ایبسن و چند تن دیگر، تذکر می‌دهد که موضوع نباید آنقدر برجسته باشد که سایر بخش‌های نمایشنامه بی‌اهمیت جلوه کند.

بخش دوم این کتاب به شخص بازی می‌پردازد. در این بخش، لاجوس اگری تأکید می‌کند که شخصیت قلب اثر دراماتیک است و یک شخصیت خوب است که داستان را به خوبی پیش می‌برد و به آن جان می‌بخشد.همچنین، در این بخش، خواننده متوجه می‌شود که برای خلق شخص بازی باید ابتدا او را به عنوان یک انسان زنده از سه جنبه‌ی ساختمان جسمی،‌ وراثت و سطح تعلیمات بررسی کند و به محیط پرورش او نیز توجه داشته باشد.در ادامه، خواننده در می‌یابد که شخص بازی باید متحمل تغییر درونی شود و برای انجام کنش‌های کلیدی قدرت و اراده‌ی لازم را داشته باشد. در پایان این بخش، او با اشخاص مهم یک اثر نمایشی آشنا شده و به اهمیت وحدت اضداد پی می‌برد.

بخش سوم این کتاب به انواع کشمکش می‌پردازد. در این بخش، لاجوس اگری تأکید می‌کند که کشمکش از خود شخص بازی سرچشمه می‌گیرد و محیط پیرامون وی نیز در این امر دخیل است و اینکه در یک نمایش خوب موجب تحول و دگرگونی شخص می‌شود. بنا بر نظر او، هر کشمکش باید موجب کشمکش دیگر شود که نسبت به قبلی سهمگین‌تر باشد و این روال تا نقطه‌ی اوج که کشمکش به حد اعلای خویش می‌رسد ادامه یابد.

لاجوس اگری کشمکش‌های موجود در اثر دراماتیک را چهار عدد می‌داند: کشمکش ساکن، کشمکش با جهش، کشمکش تصاعدی، و کشمکش پیش‌بینی نشده. همچنین، در این بخش است که خواننده با مفهوم "نقطه شروع" آشنا می‌شود...