وقتی نیچه در آغاز کتاب چنین گفت زرتشت می‌نویسد: کتابی برای همه‌کس و هیچ‌کس، دست به کاری ملانصرالدینی زده است. خود ملانصرالدین هم می‌تواند همه‌کس باشد و هیچ‌کس نباشد. ترک‌ها او را «خوجا» می نامند و می‌گویند مال ماست. عرب‌ها هم او را «جحا» می‌نامند و می‌گویند مال ماست. فارس‌ها هم او را «ملا» می‌نامند و می‌گویند مال ماست. پس می‌بینید که ملا مال همه‌کس هست و مال هیچ‌کس نیست. برای این که به این دعوا خاتمه دهیم، بهتر است بگوییم ملا نه مال ترک‌هاست، نه مال عرب‌ها و نه مال فارس‌ها، بلکه مال همه آنهاست. به عبارت دیگر ملانصرالدین متعلق به مشرق زمین است و جهان اسلام، درست مثل هزار‌و‌یک شب.

قصه‌های ملانصرالدین قصه‌های خود ماست، همان طنز تلخ و شیرینی که همیشه ذهن و کارهای من به دنبال آن بوده و هست. نکته هایی که اگر منصف باشیم، وصف‌الحال خود ماست یا همسایه، همکار،کاسب و یا فلان مدیر و رییس است. اگر پند‌پذیر باشیم این قصه‌ها می‌تواند علاوه بر خنده‌ای که به لب‌هایمان می‌نشاند تلنگری هم به ذهن احساس ما بزند و لحظه‌ای با خنده بیدار شویم تا شاید بخشی از رفتار نادرست‌مان را آگاهانه اصلاح کنیم.

ملا با خرش تمام جهان اسلام را گشته، به زبان‌های عربی، فارسی و ترکی حرف زده و حالا پایش به اروپا و آمریکا و جاهای دیگر هم باز شده و به زبان‌های اروپایی و جاهای دیگر هم حرف می‌زند. پس ملا ممکن است یک روز در قم باشد، یک روز در رم. یک روز در پاریس، یک روز در پاریز! یک روز در اسپانیا، یک روز در اصفهان. بهتر است بگذاریم ملا همچنان زنده بماند و به همه جا سر بزند و به هر سوراخ‌سنبه‌ای سرک بکشد. ملا در لطیفه‌های خود حتی مرگ را هم دست انداخته است....

الاغ گمشده :
ملا الاغش را گم کرده بود و در کوچه و بازار خدارا شکر می کرد.
پرسیدند:«شکربرای چیست؟»
گفت:« برای این که اگر سوار خر بودم، حالا یک هفته بود که خودم هم گم شده بودم.»