آنچنان‌که معلوم است، شعر امروز ایران به بن‌بست رسیده است. دفترهای شعر دیگر خواننده چندانی ندارد و به همین سبب واحدهای انتشاراتی، به نشر دفترهای تازه شعر علاقه و رغبتی نشان نمی‌دهند. زیرا حتی درباره نامدارترین شاعران امروز و حتی با تیراژهای هزار تا حداکثر دو هزار نسخه نیز، واحدهای انتشاراتی به حق امیدی به فروش دفترهای تازه شعر ندارند.

در همین حال می‌بینیم مشهورترین شاعران ما نیز، به ته اندیشه‌ها و کاوش‌های به اصطلاح شاعرانه خود رسیده‌اند و شعرهایی که گهگاه در مطبوعات از آنان چاپ می‌شود، نه‌تنها هر یک «یک واقعه» نیست، بلکه گویا تنها به قصد از یادنرفتن و از سر زبان‌ها نیفتادن شاعران آنها و در تکرار ملال‌آور شعرها و اندیشه‌های گذشته آنان نوشته شده است و طبیعی است که با اقبال خوانندگان شعر مواجه نمی‌شود.

به نظر من ، بي اعتنايي وسيع توده مردم و حتي گروه شعر دوست به شعر كنوني، نه تنها تاسف انگيز نيست، بلكه با توجه به ابعاد اعتراض آميز آن، ستايش انگيز و اميدواركننده نيز هست. اين بي اعتنايي در حقيقت گونه اي درگيري با نوع كنوني شعرست، در حقيقت گونه اي جدا كردن شعر كنوني از محتواي زندگي امروزست، در حقيقت بريدن پيوند از يك پديده حرامزاده هنري است كه خود پيوندي با مردم ندارد.

چپ‌ها و مذهبی‌ها، صرف‌نظر از فرق‌های بنیادین بر این عقیده بودند که: «از همان دم که انسان با دیگری رابطه برقرار می‌کند، زندگی سیاسی خود را آغاز می‌کند و یک وسیله‌ی رابطه با دیگری فی‌نفسه یک پدیده‌ی سیاسی است و... خاصه در این روزگار، یک پدیده‌ی سیاسی بلافاصله در موضع خاصی قرار می‌گیرد و از ابعاد سیاسی خاص برخوردار می‌شود و شعر به‌عنوان یک پدیده سیاسی از این مقوله به دور نیست.

مع‌هذا برخی نتیجه‌ی این آموزه‌ها را سطحی‌شدن ادیب و ادبیات می‌دانند. اما این عقیده بیشتر از یک‌جنبه‌گرایی آب می‌خورد تا استقرایی محققانه. زیرا از طرفی تعداد زیادی از شاعر/نویسندگان بی‌درد، بنگاه‌های انتشاراتی را از آثار مشمئزکننده و سطحی آکنده‌اند و از دیگرسو هواداران تعهد، اذعان دارند که «شعر باید از چنان قدرتی در اندیشه و زبان برخوردار باشد که بتواند از طریق تعالی فرهنگ عمومی و فرهنگ شعری به مردم مدد رساند.