حجازی فعالیت‌های سیاسی‌اش را از سالهای نخست وزیری مصدق در انجمن تبلیغات اسلامی مشهد شروع کرد. در این دوران او همراه با یارانش هفته نامه‌ای با عنوان جلوه حقیقت در سبزوار انتشار دادند که امتیاز آن به پدر حجازی تعلق داشت. پس از سقوط مصدق او مدتی در شهر رشت تبعید شد.

پس از آن از سبزوار به مشهد منتقل شد و هم‌زمان با تدریس در دبیرستانهای مشهد به تدریس در دبیرستان آستان قدس رضوی و فعالیت در این مؤسسه پرداخت.
او همچون دیگر فعالان مذهبی مشهدی، به آیت‌الله میلانی نزدیک بود. پس از حاضر نشدن به همکاری با ساواک و تبلیغ برای نظام پهلوی در آستان قدس به توصیه آیت‌الله میلانی به تهران رفت. در آنجا با حمایت مالی میلانی مؤسسه‌ای انتشاراتی بنام بعثت را برای چاپ کتاب‌های مذهبی به راه انداخت.

فخرالدین حجازی از زمان اقامت در مشهد به دلیل قدرت بیان فراوان و تسلطی که بر سخنوری داشت به عنوان یکی از سخنرانان مشهور مذهبی مطرح شد. پس از آنکه به تهران منتقل شد، همراه با تدریس در دبیرستان به سخنرانی‌های مذهبی پرداخت. او از نخستین سخنرانان حسینیه ارشاد بود. فخرالدین حجازی به سخنرانی‌های تند و آتشین در انتقاد از وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران که با لحنی گیرا و پرهیجان ایراد می‌شد شهرت داشت. از این رو هیئت مدیره حسینیه ارشاد برای مهار کردن یا پایان دادن به سخنرانی‌های او تحت فشار ساواک قرار داشت.

برخی از روحانیون بخصوص محمدتقی فلسفی از مخالفان جدی حجازی بودند. لازم است ذکر شود که او با صورت تراشیده و کت و شلوار از مبلغان مذهبی با چهره متمایز محسوب می‌شد. با فشار ساواک، فخرالدین حجازی سرانجام از آبان ۱۳۴۷ به سخنرانی در حسینیه ارشاد پایان داد. او برخی از روحانیون را در این ماجرا مقصر می‌دانست. او به سخنرانی‌های خود با همان لحن سابق در مساجد و محافل مذهبی دیگر ادامه داد. در ۲۵ بهمن ۱۳۵۱ پس از یکی از سخنرانیهایش دستگیر می‌شود. او تا زمان پیروزی انقلاب دست کم دو بار دیگر مورد بازجویی قرار می‌گیرد و هر از گاهی از سخنرانیهایش جلوگیری می‌شود ولی همچنان فعالیت خود را تداوم می‌بخشد.