کتاب حاضر علاوه بر اشعاری که به همت نویسنده گردآوری شده‌اند، بخشی از کتاب ایوانف را نیز دربردارد: هرکس یاری، مِن هِلگری ماره کوَه سردل بگری درمان مَهْکن، با بِمِری هرکس یارم را بگیرد مار بر دلش نیش بزند او را درمان مکنید، بگذار بمیرد...

«چه زیباست تماشای چهره‌ها، چهره‌هایی که در آن‌سوی دیروزها مانده‌اند و در خاک غریب و ناشناس جایی آرام خفته‌اند. چهره‌هایی در آوا، چهره‌هایی در نوا، چهره‌هایی در شعر.» «سه خشتی» یکی از قالب‌های شعری مخصوص کرمانج‌ها است؛ کردهایی که در زمان شاه‌عباس صفوی با اهداف سیاسی و امنیتی از غرب به شرق کوچانده شدند و خراسان سرزمین آنها شد. «سه‌خشتی در سه مصراع و در هشت هجا سروده می‌شود و وزن و قافیه دارد. کرمانج‌ها به هجا «شَلپه» می‌گویند.

سه‌خشتی گاه به هایکوهای ژاپنی می‌ماند گاه خودش است، گاهی برشی از یک تصویر بزرگ است، گاه عبور بادی است در علف‌زار، گاه رعدی در آسمان. سه‌خشتی بازمانده شعر خسروانی عهد ساسانی است که بعد از حمله عرب‌ها به ایران، رفته رفته به ویژه در زبان پهلوی و فارسی از بین رفت؛ اما کرمانج‌ها توانستند آن را حفظ کنند و تا امروز ادامه دهند. زنده‌یاد مهدی اخوان ثالث شاعر بزرگ امروز و زنده‌یاد ملک‌الشعرای بهار این قالب را یکی از زیباترین قالب‌های شعری دانسته‌اند.

اغلب این اشعار به دلیل وزن، قافیه و هجای کوتاه این ویژگی را دارند که هرکس به فراخور دل خویش به هر آهنگی و مقامی آن را بخواند. شعر کرمانج همنفس موسیقی رقص و زندگی آن‌هاست. سرایندگان این نوع شعر از دیرباز مردم عادی و بی‌سواد بوده‌اند. زنان و مردان، دختران و پسران جوان، چوپانی در تپه‌ها، پیری در ایل، آوازخوانی در راه، نوازنده‌ای در کوه. سه‌خشتی‌ها علاوه بر زندگی سینه به سینه، نخستین بار در سال ۱۹۲۷ پس از سال‌ها تلاش و گردآوری، توسط ایران‌پژوه و کرمانج‌پژوه روسی، ایوانف، در مجله آسیایی بنگال منتشر و سپس در قالب کتابی به چاپ رسیدند.»