سال 1917 در حالی که 3 سال از جنگ جهانی اول می گذشت انگلستان بر بیشتر خاک فلسطین در میدان جنگ سیطره یافته بود. 4 سال پیش از آن یازدهمین کنگره صهیونیزم در وین برگزار شده بود و به دلیل آغاز جنگ جهانی متوقف شده بود. در همین سال از ماه فوریه گفتگوهای دامنه داری بین لیونل والتر روچیلد و حییم وایزمن از سوی کنگره صهیونیزم با دولت انگلستان آغاز شده بود. طرف انگلیسی حاضردر این مذاکرات سر سایکس بود کسی که 2 سال پس از این به همراه پیکو نماینده فرانسه قرارداد مشهور «سایکس-پیکو» را بین دولت های انگلستان و فرانسه امضا کرده، منطقه غرب آسیا را بین دو دولت استعمار گر تقسیم کردند.

در این سال ها لیونل والتر روچیلد به عنوان ثروتمندترین یهودی ساکن اروپا به انگلستان منتقل شده بود و دولت بریتانیا به خوبی می دانست که سرمایه وی می تواند در جنگ آنها را پیروز کند. مذاکرات دولت بریتانیا و روچیلد و وایزمن تا ماه اکتبر ادامه پیدا کرد و نتیجه نهایی آن اعلامیه بالفور بود. از مفاد مذاکرات آنها جزئیات زیادی در تاریخ ذکر نشده است اما نتیجه حاصل شده نشان از آن دارد که صهیونیست ها به طور کامل دولت بریتانیا را در این خصوص قانع کرده‌اند.

یکی از بزرگترین موج های مهاجرت یهودیان حامی صهیونیسم به فلسطین در دوره بین اعلامیه بالفور و اعلام قیمومیت انگلستان وارد فلسطین شدند. در این دوره میزان یهودیان ساکن فلسطین از 3 درصد کل جمعیت فلسطین به بیش از 10درصد جمعیت فلسطین افزایش یافت. در دوره‌ای که هنوز انگلستان به اسم جامعه ملل قیمومیت فلسطین را در اختیار نگرفته بود، انگلیسی ها با هماهنگی با آژانس یهود چنین جمعیت قابل توجهی را به فلسطین مهاجرت دادند.

در زمانی که انگلستان به عنوان قیم فلسطین مسئول ایجاد شرایط تبدیل شدن فلسطین به یک کشور مستقل بود ساختارهای یهودی در فلسطین را شکل داد. نخستین سازمان های به وجود آمده سازمان های تروریستی و جوخه های ترور صهیونیست ها بود. ارگون، پالماخ و ... از جمله این سازمان ها بودند که بعداً همگی ارتش رژیم صهیونیستی را تشکیل دادند. برخی از این گروه ها پادگان و پایگاه هوایی در اختیار داشتند. این در حالی بود که انگلستان در همین زمان فلسطینی ها را از داشتن سلاح سرد نیز منع می کرد.