بعد از وصول اروپائیها به اقیانوس هند از طریق دماغه امید و استیلای بعضی از آن دولتها بر قسمتهائی از مشرق زمین از قبیل نقاطی از آفریقای شرقی و جنوبی و بعضی از جزایر و کناره های اقیانوس هند و خلیج فارس و مخصوصا بعد از استیلای انگلیس بر قاره عظیم هندوستان ، اروپائیان پیوسته به این فکر بودند که راه نزدیک تری برای رسیدن به مشرق زمین به دست آورند....

از 1825 به بعد تا زمانی كه راه آهن به ايران برسد چند سال طول كشيد. در واقع از زمان وزارت اميركبير به بعد به سبب رسيدن آوازه راه آهن به ايران، دولت در تلاش بود كه اين تكنولوژی را به دست آورد، اما با سه مشكل اساسی روبرو بود.
مشكل اول مخالفت دولت روسيه بود بدین جهت که نمی خواست به وسيله راه آهن انگليسی ها به مرزهای روسيه برسند. دولت انگلستان نیز با این کار مخالف بود، به اين خاطر كه اعتقاد داشت اگر راه آهن در ايران ساخته می شد روس ها می توانستند نيروهای خود را به خليج فارس و سپس به مرز هندوستان برسانند.

مهمترین و آخرین مشکل هم بی پولی بود. ساخت راه آهن بودجه گزافی می خواست و دولت ايران اين امكان را در اختيار نداشت. تا اينكه اولين خط راه آهن ايران با نام "خوشتاريا" در سال ۱۸۴8 از رشت به بندر پيربازار و بندر انزلی كشيده شد."در اطراف ايران، روسيه راه آهن را به قفقاز و كمكم به شهر باكو رسانده بود و شما می توانستيد با كشتی از بندر انزلی به باكو و از آنجا با قطار به سمت اروپای غربی سفر كنيد. به عبارت دیگر راه آهن باكو از اواخر قرن نوزدهم اولين مقصد و راحت ترين محلی بود كه می توانستيد از آنجا به اروپا سفر كنيد. علاوه بر احداث خط آهن در مصر، انگليسی ها راه آهن بسيار مفصلی نيز در هند كشيده بودند.

دولت عثمانی هم با كمک آلمان از اوايل قرن بيستم راه آهن برلين- بغداد- مكه را طرح ريزی كرده بود كه به خليج فارس نیز می رسيد اما به علت اينكه اين خط موجب نزديكی آلمان به ايران و سبب گسترش نفوذ اقتصادی آلمان تا هندوستان می شد و اين خواسته آلمان با منافع كشورهای انگليس و روسيه برخورد داشت، به ايران نرسيد.