دوبیتی های فایز دشتستانی

نویسنده: فایز دشتی
به کوشش : غلامحسین جوهری
ناشر: جوهری
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 112
اندازه کتاب: جیبی - سال انتشار: 1350 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

زایر محمد علی دشتی ،متخلص به فایز دشتی در سال 1250ه.ق برابر با 1209 خوشیدی در روستای کردوان دشتی متولد شد و پس از 80 سال عمر درسال1330قمری مطابق با1289خورشیدی در روستای گزدراز دشتی وفات یافت که هم اکنون نیز این دو روستا از توابع دشتی میباشند. 

شماره دوبیتی‌های فایز به درستی معلوم نیست، در برخی جزوه‌ها تعداد دوبیتی‌های این شاعر را به تفاوت بین ۱۳۴ ـ ۲۷۹ ـ ۲۸۲ ـ ۳۳۲ ذکر کرده‌اند. او تقریباً در همه دوبیتی‌هایش از تخلص بهره می‌گیرد و بیشتر از هر چیز عشق به «پری» و بیان سوز هجرانش را به نمایش می‌گذارد. اشعار فایز به همت آقای امیرحسین موسوی از طریق گنجور در دسترس علاقمندان ادبیات فارسی قرار گرفته است.  او از بزرگترین دو بیتی سرایان ایرانی است که اشعارش پس از باباطاهر همدانی بسیار شناخته شده است.

سر و زلف تو آشوب جهان شد
اسیر زلف تو پیر و جوان شد
هنوزم اول دنیاست، فایز
که برپا فتنه آخر زمان شد 

***
مرا در پیش راهی پر ز بیم است
از این ره در دلم خوفی عظیم است
برو فایز میندیش از مهابت
که آنجا حکم یا رب رحیم است

***
صنم تا کی دل ما را کنی آب
دل نازک ندارد اینقدر تاب
اگر تو راست می گویی به فایز
به بیداری بیا پیشم نه در خواب

***
مگر یار آمده بر پشت بامم
که بوی جنت آید بر مشامم؟
فرودآ گر چه فایز نیست قابل
بیا بنشین نگه دار احترامم