سال 1325 است . در یکی از کوچه های تنگ و باریک خیابان سیروس در تهران زن و شوهری به نام عفت خانم و استاد احمد زندگی میکردند. استاد احمد مردی 42 ساله خوش هیکل و خوش سیما که به شغل مبل سازی مشغول بود ، این زن و شوهر ابتدا با هم بسیار خوب و مهربان بودند تا اینکه مه جبین برادرزاده عفت خانم طلاق می گیرد و به خانه آنها می آید...

نسل اول نمایشنامه‌نویسان زن ایرانی به معنای جدید و امروزی آن، عمدتاً در دهۀ چهل بالیدن گرفتند. پیش از آن به تک‌وتوک نوشته‌ها و حرکت‌هایی می‌توان اشاره کرد؛ چون کارهای نمایشی اختر راستکار , صدیقه دولت‌آبادی، ماه‌طلعت پسیان، اختر معدلی، مدحت تهرانی، محبوبه ناهید، بدرمنیر علوی و .... از هم‌نسلان آنها که در اوج و سیطرۀ سنت‌ها به نوشتن میان‌پرده‌های اخلاقی و آموزشی روی می‌آوردند که در زمان خود از دل نیاز جامعه و مخاطبان خود سخن می‌گفت. بازخوانی و بازیابی و کنار هم قرارگرفتن این آثار به‌خوبی خط سیر و نگرش و دغدغه‌های نمایشنامه‌نویسان زن ایرانی زمان خود را نشان می‌دهند و چشم‌اندازی روشن از نوع زبان، گفتگوهای درونی و بیرونی و شیوه‌های گوناگون بیان و درام‌نویسی آنها را نشان می‌دهند. صداها و تجربه‌هایی که برای ادامۀ راه به خوانش آنها نیاز است.